Blogger aan het woord

Toen ik de laatste blog van Dick las, raakte ik daardoor geïnspireerd. Want wat een goede vraag is dat: Waarom is het drinken van alcohol (tegenwoordig wijn, vroeger bier) zo’n grote rol gaan spelen?

Net als bij Dick, is het ook bij mij niet iets wat ik van thuis uit heb meegekregen.

Toen ik geboren werd, was mijn vader nog net niet klaar met zijn opleiding tot huisarts. Meteen daarna deed hij de opleiding tot tropenarts, zodat wij, zo rond mijn 2e jaar, naar Nigeria vertrokken. Mijn vader, jong als hij was, kreeg de leiding over een ziekenhuisje in de ‘bushbush’, zoals we dat noemden. Mijn moeder had ervoor gezorgd alles mee te nemen waarmee ze mijn zus en mij zelf de kleuterschool kon laten doorlopen en mijn vader werkte dus als witte dokter in een verder donkerbruin ziekenhuis. Ik kan me niet voorstellen (en zeker niet herinneren) dat alcohol daar een rol heeft gespeeld voor hen.

Na zo’n drie jaar gingen we terug naar Nederland, intussen met z’n vijven, want er was nog een zusje bij gekomen. We gingen na een korte periode van overbrugging in een stadje wonen in het Westen van Nederland, waar mijn vader huisarts werd. Daar woonden we in een groot huis waar veel kon, maar het er nogal Calvinistisch aan toe ging. Iedereen was welkom en familiefeestjes waren, doordat ons huis zo groot was, vaak bij ons. Toch was het niet zo dat het drinken van wijn of bier daar merkbaar bij hoorde al zal er best eens een biertje of wijntje gedronken zijn. Liederlijke taferelen, laat staan dronkenschap, heb ik nooit meegemaakt.

Rond mijn twaalfde ging mijn vader werken als bedrijfsarts en verhuisden we naar een ander groot huis, ik zat op de middelbare school. Toen ik 15 of 16 was begon ik met vrienden die wat ouder waren dan ik, in het weekend mee te gaan naar een jongerensoos, waar flink bier werd getapt in een tijd dat je daar met 15 jaar nog niet te jong voor was…  Al snel deed ik in hetzelfde tempo mee als de jongens die 2 jaar ouder en 30 cm groter waren dan ik. Niet zelden lag ik na zo’n avond draaierig in mijn hoogslaper te bedenken hoe ik er snel weer uit zou kunnen, omdat mijn tollende hoofd mijn maag ook deed omdraaien.

De studententijd moest toen nog komen.

In de jaren als student ging dat bier drinken gewoon verder. Het hoorde erbij en in die tijd heb ik nooit bedacht dat dat misschien niet gezond zou zijn of heb ik me daar in ieder geval niets van aan getrokken.

Tegen mijn 30ste ben ik wijn gaan waarderen en aangezien ik gewoon een goede baan had, kon ik me best lekkere wijn permitteren. Hoewel het zich toen misschien nog tot de weekenden beperkte, begon het er al snel in te sluipen dat er altijd wel een reden was om het leven te vieren. En vieren, dat deed ik dus altijd met een lekker glaasje.

Ook in mijn vriendenkring werd er gretig ingenomen en juist ook de momenten met mijn zussen en aanhang, waren doordrenkt van goede wijn en dure whisky. Ik voelde me de koning te rijk met zoveel gezelligheid.

Ach, ik kijk daar met veel plezier op terug, zeker niet met spijt, maar nu is dan toch de tijd gekomen om rekening te houden met mijn rijper wordende lichaam. Hoewel ik het geluk heb zelden ziek te zijn, kan ik er niet zomaar van uitgaan dat dat zo gaat blijven. Dat werd wel duidelijk, toen ik laatst ineens een raar hartritme bleek te hebben ondanks mijn gezonde nieuwe gewoonte.

Enfin dus drink ik niet meer sinds 1 januari… op een glaasje (bijna alcoholvrije) Aperol Spritz na in de afgelopen week.

Ik was in Lissabon met mijn lief en daar, op een terrasje met uitzicht over de stad, besloot ik na wat wikken en wegen ‘gezellig mee te doen met een glas Aperol Spritz voor het lentegevoel.

Het gesprek ging er vervolgens over of ik dit in mijn blog zou schrijven. Tja… ik schrijf over mijn ervaring tijdens 40 dagen droog… die 40 dagen heb ik wel gehaald, maar niet helemaal in deze periode dus.

In het kader van lief zijn voor mezelf, neem ik het mezelf niet kwalijk. Ik zat erbij en keek ernaar.

Wat heeft dit glas mij gebracht? Gelukkig geen roes (waaruit ik opmaakte dat er niet veel alcohol was gebruikt in deze ‘happy-hour-glazen’) en dus ook geen slappe benen, waarmee ik alle 7 heuvels van Lissabon tenslotte nog over moest. Het feit alleen al dat ik daar mee bezig was, heeft mij opnieuw gesterkt in de gedachte dat ik niet meer terug wil naar drinken, los van dit slippertje. De volgende dag heb ik dan ook, op een nog veel mooier terras, gewoon een cola light genomen met een schijfje citroen en daar heerlijk van genoten.

Ja, mijn besluit blijft staan: Een alcoholvrij leven brengt me meer dan lekkere wijn of een Aperol Spritz op z’n tijd. En mocht er toch nog een situatie komen zoals de afgelopen week in Lissabon, dan zal ik daar weer net zo bewust mee omgaan, zodat het blijft zoals het is: Ik mág wel alcohol drinken, maar ik hóef het niet meer.