Blogger aan het woord

Nu al twee maanden ‘van de blauwe knoop’ en eerlijk is eerlijk: ik ben trots op mezelf. Ik heb niks gedronken en voel me in topvorm, maar soms vind ik het wel een beetje saai.

Ik probeer me te herinneren hoe lang het geleden is dat ik zo lang achter elkaar geen wijn gedronken heb.

Een paar periodes in mijn leven staan me voor de geest:

Een reis door India een jaar of 15 geleden. Het was haast onmogelijk een glas wijn te bestellen. Bier ging nog net, maar voor mij bleef het bij thee en water.

Korter geleden, een andere reis: 10 jaar geleden kreeg ik borstkanker. Destijds woonde ik met mijn man in de Alpen, net onder München aan de grens met Oostenrijk. Totaal onbekend met de lokale gezondheidszorg viel ik in de handen van een zorgzaam team artsen en verpleegkundigen. Zij leidden mij door de operaties, de chemotherapie en de bestraling. In die tijd hield ik de alcohol op afstand behalve die ene keer.

We aten bij vrienden en ik had door de chemo al drie dagen niet geslapen. Ik ging aan de whisky, en nog een en nóg een! Wat heb ik toen zalig geslapen, alle verhalen over korte nachten en onrustige ellende ten spijt.

Toen alles weer op orde kwam met het lijf en de eerste krullen op het hoofd me heel blij maakten kwamen ook de oude gewoontes weer uit de kast. Nooit extreem hoor, na twee wijntjes hield ik het meestal wel voor gezien.

Een Maß Bier (=een hele liter) op het Oktoberfest kostte mij urenlang slokjes nemen. Geen straf hoor, zo’n feest wil je niet missen.

Me nu verdiepend in de vele kanten van de drank komt natuurlijk de relatie met kanker voorbij. ‘Van mond tot kont’ krijgt het lijf de optaters mee, maar ook andere onderdelen waaronder de borsten. Dan gaat er toch iets door me heen van: ‘Had ik het kunnen voorkomen?”

Het antwoord is er niet, je kunt het niet een op een benaderen, het gaat om grotere getallen en eenheden. Maar toch voelt het met deze wetenschap raar om iets wat alleen maar genot geeft tot je te nemen terwijl je door de mazen van het net bent geglipt.

Dankzij goede zorg en een fikse hoeveelheid mazzel zit ik er 10 jaar later fluitend bij.

Dan moet het toch niet al te moeilijk zijn om dit ‘heerlijke’ spul voorgoed in de kast te zetten en te doen voor je lijf wat wél goed is.

Zo begint mijn blog met ‘Beetje Saai’ en eindig ik met ‘Goed voor mezelf zorgen en doorpakken’

Waar mijn eigen verhaal al niet goed voor is.