Blogger aan het woord

Geruisloos gleed ik van de Dry January in de 40-dagen-geen-druppel-challenge.

De balans van inmiddels acht droge weken valt positief uit:

• Zes kilo minder op de teller maar dat is grotendeels te danken aan minder snoepen en snaaien en natuurlijk ook wel een beetje aan de alcoholloosheid.
• Drie weken lang moest ik hoesten wat ik erg oneerlijk vond, want ik was toch zo goed bezig. Is dit nu mijn beloning? Maar dat is intussen voorbij en ik voel me fitter dan ooit. Zowel lijfelijk als mentaal. Met name het gevoel dat ik de baas ben over wat ik drink en eet maakt dat ik me sterk voel.
• Het magische 5-uur-moment is een geval apart. Mijn man Jan trekt zijn eigen plan en moet niks hebben van al die brave en verstandige ontwikkelingen. Maar het lijkt mij sterker te maken. Ik zie bij hem dat biertje en wijntje verdwijnen en denk: zo, dat is me weer bespaard gebleven.
• Ik stelde de lekkere etentjes met vrienden uit om het niet moeilijker te maken, maar afgelopen week was het toch zover: eten met onze gezellige buren. Ieder een gerecht en met zijn allen eten en drinken en kletsen. Iedereen met bier en wijn en deze IkPasser met water. Maar was de sfeer er minder om? Heb ik minder genoten? Niks ervan, we eindigden de avond arm in arm met ‘Daar in dat kleine café aan de haven’. En geen onrustige nacht of hoofdpijn de volgende dag.
• Mijn haar zit beter, mijn huid voelt gladder en zelfs mijn tanden lijken witter. Maar dat kan ook mijn milde blik zijn waarmee ik mezelf bekijk tegenwoordig.

Is het nou allemaal rozengeur en maneschijn?  

Ik zou bijna zeggen: JA

Een paar aspecten moet ik onder ogen zien.

Dat is bijvoorbeeld de neiging om mijn trotse gevoel te etaleren. Dan wordt het drammerig en egotripperig en daar hou ik niet van. ‘Kijk mij eens goed bezig zijn!’ Ik heb er ook wel last van in discussies over het alcohol-tijdperk waarin we ons bevinden. Nu ik er veel over lees en inzicht krijg in de werking en de schade van alcoholgebruik vind ik het haast niet te verteren dat er nog mensen zijn die beweren dat een paar glazen per dag juist gezond zijn. Al die flauwekul-uitspraken waarmee men zich zoet houdt vind ik niet om aan te horen. Intussen weet ik dat het totaal zinloos is om hiermee in gesprek te gaan maar mensen die ik normaal hoog heb zitten en evengoed op deze toer gaan neem ik minder serieus. Daarmee veranderen relaties en dat geeft me veel stof tot nadenken.

Intussen dringt zich de vraag op of ik ooit weer ga beginnen. Blijft deze standvastige modus aanhouden of zakt dit in en wat ga ik dan doen? Hoe gaat het als ik in het najaar naar Zuid-Frankrijk ga of naar Italië, het land van de dolce vita? Is dat nog leuk met een glas water en een kop thee?

Ik heb intussen geleerd dat ik het niet ga zoeken in allerlei vervangende alcoholvrije toestanden. Sappen die bol van de suiker staan en alternatieve dranken die je toch in die rozige genietmodus willen brengen met vaak een teleurstellende afloop.

We gaan het zien. Ooit stopte ik met roken. Jaren niet gerookt en uit nieuwsgierigheid een peuk opgestoken op een balorig afscheidsfeestje. Heerlijk smaakte die en zo zat ik er weer aan! Na een half jaar slapheid was ik mezelf flink beu en stopte, toen definitief. Mis ik die sigaret in mijn leven? Natuurlijk niet, ik moet er niet aan denken.

Ik hoop dat het met deze verslaving dezelfde kant op gaat en er is er maar één die dat realiseren en dat ben ikzelf.

Groet van Annemiek