Alles of niets

Een gezellig samenzijn met vriendinnen eindigde bij mij meestal in een drinkfestijn. Ik was meestal degene die tot het gaatje ging. Het eerste glas nog rustig, maar hoe meer, hoe sneller de glazen leeg gingen. Beheersen? Nope! Ik ben iemand van alles of niets. En dat niet alleen met alcohol. Als ik ging sporten, dan was ik ook bloedfanatiek. Niet voor honderd, maar voor 150 procent. Eten net zoiets, als ik eraan begin, dan moet het op. Ik heb geen rem… zo lijkt het. Is dit gewoon gedrag? Iets wat ik altijd al heb gehad? Of ben ik bezig met het vullen van een leegte? Het klinkt nu best wel heftig allemaal, negatief, maar ik zie ook de andere zijde. Ook met werk doe ik dingen niet half, voor vriendschappen ga ik door het vuur. Maar alles waar ‘te’ voor staat, schijnt te veel te zijn, toch? En dat is waar ik in de loop der jaren door schade en schande achter ben gekomen. Een leven lang leren, écht!

Sinds ik aan de medicatie voor hartproblemen moest, kwam ik erachter dat de combi met alcohol een heel heftige werking had. Ik kreeg niet zo’n klein beetje kortsluiting, ik bleef er zowat in! Ik ben daar heel erg van geschrokken. Dit kon ik niet meer lacherig wegdoen als het moet af en toe kunnen’, of ‘net eentje te veel’. Het was beangstigend, confronterend en voor mij echt de laatste druppel. Ik heb mijzelf daarna tot eind december afgelopen jaar de tijd gegeven om te proberen met mate te drinken en anders compleet te stoppen. IkPas in mijn achterhoofd voor wat extra motivatie en ondersteuning.

Je raadt het al, die mate lukt me niet. En ik ben ondertussen oud en wijs genoeg om niet mijn kop in het zand te blijven steken. Ik probeer nu naast het stoppen met drinken, ook af te vallen en word me steeds bewuster dat ik dingen doe zonder er eigenlijk echt van te genieten. Gisteren was ik bij een diëtist en we hadden het over mindful eten. Proef je werkelijk wat er naar binnen gaat, wat het met je lichaam doet, geniet je ervan? Ik schuif meestal alles naar binnen, eten, drank. Ik wil meer!! Waarom? Omdat het zo lekker is? Vond ik wijn eigenlijk wel zo lekker? Ik herinner me de eerste slok nog. Eigenlijk te goor! Maar ik grapte altijd, ach, na het eerste glas…

En dan nu, 3 weken verder sinds de start van de 40 dagen challenge. Ik heb s avonds nog wel eens de neiging om de koelkast in te duiken op zoek naar wat snaaiwerk. Ik haal het ‘schadelijke’ spul beter maar niet meer in huis, want kleine, gematigde porties blijft nog steeds een dingetje. Tegenwoordig duik ik m’n bed om tijd in en kijk dan nog een aflevering van een serie op Netflix. Heel veilig, waarom de kat op het spek binden;-)

En nog even over die vriendinnenavondjes. Vanwege de corona minder frequent, maar af en toe komt er toch wel iemand aanwaaien. Ik maakte me daar aan het begin eigenlijk wel zorgen om. Zullen ze wel komen als ik geen alcohol in huis heb? Of hoe doe ik dat überhaupt, ga ik het voor hen wel in huis halen? Vroeger zou ik het hebben gedaan, maar nu dus niet. Ik bied het niet eens aan. We zitten nu aan een kopje thee of koffie, glaasje water. Het wordt niet zo laat als voorheen, maar dat is prima. Ik denk ook dat het de drank was die maakte dat ik door kon blijven gaan, niet meer voelde dat ik eigenlijk moe was. Eigenlijk weer zo’n win-win situatie. En okay, het is allemaal een beetje onwennig op deze manier, maar de gesprekken hebben wel meer diepgang en gaan ergens over. Tenminste… ik herinner me ze nog de volgende dag.

Met één van mijn vriendinnen, eigenlijk mijn partner in crime sinds 25 jaar, heb ik het vaak over het drinken. Ook zij beseft dat het toch wel een dingetje is. Fijn om er zo open over te kunnen praten en elkaar te ondersteunen. We begrijpen elkaar. Ze veroordeelt me niet, maar is trots op me. En dat soort dingen helpen me.