Recht uit de pen: Debbie

Zwevend op een wolkje

Wat kan het leven toch mooi zijn. Prachtig, geweldig en fabelachtig. Afgelopen weekend was zo’n pareltje in mijn geschiedenis. Zo’n weekend waar je nog wel even op vooruit kunt, qua blijheid. Houd je vast en zweef even mee op mijn wolk …

Het begon allemaal met mijn werkafspraak de dag ervoor. In Voorschoten sprak ik mijn schrijfcoach en uitgever Linda Baart – de Jong. Sinds augustus werken we samen, nadat ik ontdekte dat ik met het schrijven van mijn boek op precies hetzelfde punt was als het jaar daarvoor, en eigenlijk nog wat langer dan dat. De flow kwam terug, net als mijn vertrouwen in ‘een echt boek’ als eindresultaat. Ons gesprek vrijdag was een flinke plas olie op mijn vuurtje van creativiteit en wow wat werd ik er blij van.

Zaterdag. In onze nieuwe buurt stond het planten van struiken vandaag op de planning. Samen met Bastiaan meldde ik me, met een schep, bij de organiserende buur. Enthousiaste begroetingen volgden. In de lentezon gaven we de struiken een plekje en een flinke dot water. We dronken koffie met de buurtgenootjes en namen afscheid met een uitnodiging voor de jaarlijkse buurtbarbecue in de zomer. Aangestoken door de groene vingers van onze medeplanters gingen we aan de slag in onze eigen achtertuin. Bladeren harken, bedenken waar we zelf nieuwe bloemen en struiken wilden planten, schoffelen … Verbaasd over mijn eigen energie (ik had ook al boodschappen gedaan en de auto door de wasstraat gereden) lapte ik er vrolijk wat ramen achteraan en verving ik ook nog de stinkende kattenbak.

En dan. Tijd om even bij te komen tijdens een potje Skip-Bo. Normaal zou ik daar zeker een biertje of een goed glas wijn bij drinken. Gelukkig stond ik daar heel anders in dan vorige week, toen ik al wandelend smachtte naar de smaak van Leffe Blond. Uit nieuwsgierigheid probeerde ik een 0% IPA biertje. Dat beviel best goed, maar toch zat ik ’s avonds, op de bank en voor de televisie, zonder problemen alsnog aan de groene thee. Ook hier had ik zonder Ik pas nog een alcoholische consumptie van gemaakt.

Zondag rende ik 8 kilometer aan één stuk, als voorbereiding op mijn eerste keer 10 kilometer tijdens de Marikenloop in mei en de Vestingloop in juni. Makkelijk ging het zeker niet en ik heb dan ook nog wat meer te trainen om van die loopjes een positieve ervaring te maken… Na een relaxte middag, met een bezoekje aan de Bossche woonboulevard samen met Bastiaan, werd ik om half 5 opgehaald door een vriendin. Ze had kaartjes over voor een theatervoorstelling en natuurlijk kletsen we dan eerst gezellig bij tijdens een etentje. De Italiaan had geen 0% IPA biertje, maar in het theater ontdekte ik blij dat het hier wel op de menukaart stond. Terwijl ik hiervan genoot was ik in mijn nopjes met mijn bestelling. Zonder IkPas had ook hier een biertje voor mijn neus gestaan!

Tot zover mijn wolk. Terug naar onze uitdaging: 40 dagen Ik pas. De tijd gaat lekker snel voorbij met al die drukke en gezellige activiteiten, maar er zijn genoeg verleidingsvalkuilen om in te donderen. Gelukkig is de behoefte om de alcohol te compenseren met hapjes deze week al wel een stuk minder. Maar een onverwachte valkuil blijkt mijn 0% IPA biertje te zijn. Met de positieve ervaring van dit weekend in mijn achterhoofd lees ik deze week één van de artikelen in de nieuwsbrief van deze campagne. Om de associatie met alcohol helemaal uit te bannen is het beter om ook een 0% biertje te laten staan. Damn. Natuurlijk ben ik zelf de baas over mijn IkPas avontuur en kan ik gewoon doorgaan met deze strategie. Aan de andere kant vind ik ook dat ik deze periode kan gebruiken als voorbeeld voor onze puber van 14. Binnen no-time staat de teller op 18 jaar en mag hij volgens de wet ook alcohol consumeren. Het puberbrein is nieuwsgierig, gevoelig voor groepsdruk en kan slecht de gevolgen overzien van acties. Ik besluit om het kleine beetje invloed dát ik nu heb positief in te zetten en het goede voorbeeld te geven: de komende tijd breng ik door zonder het vangnet van 0% consumpties.

Mijn volgende uitdaging is ons komende weekendje weg. Door de komst van onze kat Bella vorig voorjaar en de verhuisplannen in het najaar is het alweer een tijd geleden dat we voor een paar dagen onze koffers hebben gepakt. Dit – pasgeboekte – reisje voelt dan ook als een mini-vakantie. En tijdens vakanties … drink ik altijd wat meer wijn of bier dan dat ik thuis doe. Eens kijken hoe ik dat nu als Ik passer ga ervaren. Tot volgende week!