Blogger aan het woord

Eenmaal aan de maand maart begonnen, liggen er twee moeiteloos verlopen alcoholvrije maanden achter mij en ondervind ik alle weldaden die beloofd zijn in alle artikelen van IkPas. Harder lopen, minder gewicht, beter slapen en als kers op de taart: een stuk scherper. Toch moet mij nog iets van het hart voordat ik met een opgeruimd gemoed een alcoholvrij bestaan tegemoet kan.

Dat ik te veel dronk, heb ik al in eerdere blogs gemeld, maar dat ik dat soms ook heimelijk deed, weten weinigen. Hooguit op die ene keer na dat we met de kleinkinderen verstoppertje speelden in ons huis en een van de jongens achter een stoel kroop en een fles wijn tegenkwam. Daar werd wat lacherig op gereageerd, ook door mij, maar ik schaamde me kapot. En zo hebben er wel meer flessen gestaan, achter mijn bureau of erin. Ik wil er geen bekentenis-blog van maken, maar wel signaleren hoe makkelijk ik vooral mezelf bedroog. Dat ik soms nog maar even naar de supermarkt toog om wijn te scoren voor die avond. Ik kon een leugen in kleine plakjes snijden en daarmee m’n geweten sussen. En nog steeds weet ik nog niet waarom. Waarom moest ik drinken? Echt geen idee. Zeker niet nu ik merk dat een leven zonder alcohol van mij geen offers vergt.

Ik kon mezelf geraffineerd misleiden. Tijdens een diner in Amsterdam, dat ik in mijn eentje deed, vroeg ik om een rode wijn. De ober vroeg terloops terwijl hij al wegliep: “Een fles?” Ik reageerde met: “Een fles? Ik ben alleen, man!” Hij op zijn beurt raakte wat verstoord, keek mij verontwaardigd aan en zie: “U zou iedereen die dat doet te eten moeten geven, mijnheer!” Geen idee of ik in die tijd ook makkelijk een fles wegtikte, maar mijn verontwaardiging was een tikkie gespeeld. Iets vergelijkbaars gebeurde toen ik als experiment een kastje van Ikea in elkaar ging zetten met ernaast een fles rode wijn. Ik wilde onderzoeken hoe ver ik met de montage zou komen terwijl ik de fles nuttigde. Daarbij moet gezegd dat het geen doorsnee Ikea-kast was, zo een met standaard deuvels en schroeven, maar een kastje van blik. Het moest gevouwen, gepast en daarbij viel slecht op routine terug te vallen. Het experiment slaagde in die zin dat ik het na anderhalf glas rode wijn opgaf. Het lukte niet meer om te beredeneren hoe het ding in elkaar te passen. Het materiaal ging ook bijna stuk, omdat ik het enkele keren in tegenover gestelde richtingen had gebogen. De volgende ochtend en weer nuchter, lukte het me moeiteloos het karwei af te maken. Ik had het bewijs geleverd en kon bij gelegenheid vertellen over mijn experiment; hoewel ik me met rede had kunnen afvragen of ik wel geloofwaardig was voor mijn publiek. Men had mij immers vaak kunnen waarnemen met een glas in de hand en schijt lollig. Dus enige hypocrisie was mij niet vreemd, hoewel ik het experiment met het kastje en de fles nog steeds erg grappig vind.

Laat ik voor alle zekerheid nog even verduidelijken, dat ik niet een alcoholvrij leven voor allen bepleit. Doe wat je wilt, ga je gang, zolang je anderen er geen schade mee berokkent. Met deze blog wilde ik voornamelijk mijn ziel wassen, zodat ik zonder schroom en gedoe verder kan. Ik heb me stellig voorgenomen niet meer te drinken en ik dank IkPas van harte, omdat die mij zeer geholpen heeft.