Blogger aan het woord

Dit is mijn zesde en voorlopig laatste blog. Als je schrijven ook maar een beetje leuk vindt, dan kan ik aanbevelen blogs te schrijven voor IkPas. Het heeft mij ertoe gebracht stil te staan bij een aantal aspecten van mijn eigen gedrag rond alcoholgebruik en dat heeft mij gesterkt. Een voorlopig laatste blog; wellicht dat ik in een later stadium van mijn totale alcoholpauze al schrijvend weer inzichten wil opdoen en delen. Tijd voor een terugblik op de afgelopen blogperiode.

In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw werkte ik in de verslavingszorg. Junks en alcoholisten, ik heb ze van nabij mee mogen maken. Hoe lichamen echt zwoegden en kraakten onder de druk van het middel waarvan teveel was genomen. Hoe maagperforaties door alcohol tot ziekenhuisopnames leidden, vitaminetekort tot wonderlijke configuraties en ik soms toch begon te geloven dat de beweringen van iemand dat hij echt niet had gedronken toch waar moesten zijn (not). Maar dat waren de zware jongens en meisjes natuurlijk, de diepgezonkenen waar ik niet toebehoorde en nooit zou gaan behoren. Ik behoorde immers tot de sociale drinkers die graag hoorden dat twee glazen rode wijn per dag helemaal niet zo slecht waren, wellicht zelfs goed en bij wie een derde glas toch nauwelijks een probleem kon worden genoemd. The twilight zone van het wijngenot dat op stand genoten kon worden in Franse caves, bevoorraad door vrienden of bekenden die een goede relatie hadden met een klein wijnboertje in Frankrijk en één keer per jaar met een kleine vrachtwagen naar het zuiden trokken om die unieke en voortreffelijke wijn in te slaan en aan ons vrienden en bekenden te distribueren. En een overheerlijke rosé tijdens de lunch, na de zomer zouden we wel weer terugkeren tot het gewone drinken. Een van onze dochters die wijndeskundige werd en nog meer kon vertellen over alle tonen, kleuren en pracht van onvolprezen wijnen. Het kerstdiner waarbij een sommelier met veel vertoon van deskundigheid de onderdelen van het wijnarrangement aanprees en waarvan ik niet één wijn of aanprijzing heb onthouden. Lekker waren ze wel, hoewel, wat proefde ik nog bij die vierde of vijfde? Die twilight zone die me in december vorig jaar te onaangenaam werd, mijn buik teveel richting verafschuwing bracht, de kloppende hoofdpijn in de nacht, oplettendheid die aan slijtage onderhevig werd, sportprestaties die toch echt onder het niveau zakten dat nog bij mijn leeftijd paste en een verlangen voorgoed af te rekenen met deze ergernissen. Ik ben niet van de halve maatregelen, dat heeft wel eens nadelen, maar in dit geval werkte het perfect: stoppen ermee, gewoon en volledig.

Deze week ging mijn broekriem definitief een gaatje verder; in amper twee en een halve maand zijn er 6 tot 7 kilo’s verdampt. Ik grossierde in de informatie die IkPas via hun mails leverde, waarmee ik mijn het geestelijk verweer kon versterken. Ook deze week ontdekte ik dat ik zonder voornemen daartoe de namen onthield van de deelnemers aan een groep. Dat was altijd een zwakte geweest, een trauma bijna, want ik verdiende mijn geld met het begeleiden of coachen van groepen en vond mijzelf gedurende de dag steeds steun zoekend bij het briefje waarop ik hun namen overeenkomend met hun zitplaats had opgeschreven. En namen onthouden is zo belangrijk. En toen ging het deze week plots vanzelf. En het sporten niet te vergeten, hardlopen. Ik doe het vanaf mijn zeventiende met korte onderbrekingen, maar dan zat ik wel weer op de racefiets. Ik was eind vorig jaar aan het zwoegen, viel voor korte tijd stil tijdens een training, omdat het niet meer ging en ik snapte niet waardoor. Mijn leeftijd? Er zijn er van mijn geboortejaar die nog steeds de sterren van de hemel rennen. Waarom ik dan niet? Ik train vier keer per week. Gedurende de afgelopen maanden kwamen er weer momenten dat ik voelde dat er nog ‘gas te geven was’ na een flinke run. Kracht over, dat was bijna nieuw voor me. Kortom, de winst stroomt met kilo’s en kilometers binnen. Ik wil niet per se afsluiten met een hosanna verhaal, maar het is gewoon zoals het is, zoals het voor 1 januari ook was zoals het was.

Ik groet mijn mede bloggers en bedank IkPas voor hun slimme programma dat mij flink geholpen heeft. Ik blijf meedoen.