Blogger aan het woord

Een fikse uitdaging op het alcoholloze pad was deze week de kookclub. Al ruim vijf weken op pad zonder al teveel uitdagingen te zijn tegengekomen, kwam dit mij voor als een behoorlijke serieuze uitdaging. Nog maar amper ontdaan van mijn jas zou ik direct een glas voortreffelijke wijn ter ontvangst in de handen gedrukt krijgen en daarna kon de beer los zijn. Bij aankomst stonden al enkele deelnemers met het glas in de hand genoeglijk te keuvelen. Zo ging dat, en tot dan toe was ik aangeschoven om kort daarop het eerste glas van die avond te heffen om tegen een uur of elf een stuk vrolijker te vertrekken, soms ook mijzelf blootstellend aan verkeersrisico’s door op de fiets te stappen. Martha, de gastvrouw  ging na mijn weigering van de wijn over tot actie: of vlierbloesemsiroop ook goed was en even later had ik een bubbelend glas met ijsklontjes en een blaadje munt in mijn handen. Het zag er niet alleen feestelijk uit, het was ook heerlijk en de dreiging van de verleiding verdampt. Nog meer tot mijn verrassing werd het de gezelligste avond tot dan toe. Het kan aan de samenstelling van het gezelschap hebben gelegen, maar waarschijnlijker is dat ik er mijn kop meer bij had. Ik maakte kennis met Tim die niet alleen docent op de fotoacademie is geweest, maar ook grafische projecten begeleidt. Dat ik een fotoboek aan het maken ben over de razzia in Rotterdam van 1944 maakte hem direct enthousiast en morgen heb ik met hem een eerste afspraak, en hij woont nog vlakbij ook.

Ik zie alleen maar voordelen. Begonnen op 1 januari met IkPas besloot ik tegen het eind van dit traject helemaal met alcohol te stoppen. De teksten die ik kreeg van IkPas hielpen mij aan argumenten en aan voordelen waarvan er veel realiteit werden. Kilo’s verdwenen als sneeuw voor de zon. Vanmorgen woog ik 72,5; een gewicht dat ik decennia terug als laatste heb aangetikt. Het gemak waarmee ik hardloop, neemt nog steeds toe waar ik mij in december ernstig zorgen begon te maken over mijn prestaties. Met verbazing zag ik in januari hoe strontvervelend het gezelschap werd na een paar glazen wijn, waar ik mij in de maand ervoor nog bijzonder met hen had vermaakt. Om maar te zwijgen over de koppijn. En dan nog dat ik in de laatste week van december uitzag naar de eerste januari, omdat ik dan een solide reden had om af te zien van alcohol. Op 24 december, mijn verjaardag, had ik een voortreffelijke fles Armagnac gehad en die was voor de jaarwisseling zonder haasten leeg gegaan, naast de nodige wijn, al dan niet met bubbels.

Het stoppen kostte hoegenaamd geen moeite. Alleen waren er die momenten waar ik tegenop zag, zoals de kookclub. Ik heb de indruk dat het oude, met alcohol gelardeerde momenten zijn die zich incidenteel voordoen waar ik tegenop zie. Het zijn de gelegenheden waarop ik in die situatie voor het eerst alcohol moet weigeren. Tot nog toe heeft niemand het mij daarbij trouwens moeilijk gemaakt. Ook niemand die overdreven zijn bewondering uitte of naar een reden viste. Wel iemand die direct het alternatief van een Radler 0.0 uit de koelkast viste (zoete troep). Momenteel kan ik heel goed leven met koffie of thee en heb ik niet zo’n behoefte aan alternatieven. Komt nog bij dat is ontdekt dat ik het syndroom van Lynch heb, een genetisch defect dat een sterk verhoogde kans op darmkanker geeft. En alcohol en kanker zijn een zo sterk verbond aangegaan, dat ik ze liever buiten de deur houdt. Maar eerlijk gezegd is dat een gelegenheidsargument dat ik paraat houd voor degene die perse wil weten waarom ik geen alcohol meer drink.