Blogger aan het woord

DE EINDSTREEP

Ik denk dat voor de meeste mensen die de maand januari niet hebben gedronken, dit woord
steeds door het hoofd gaat.
Klinkt resoluut, klinkt uitdagend, ruikt naar bloemen die opengaan in de lente.
Een triomf na 4 weken niet drinken.
Maar laten we eerlijk zijn, of laat ik eerlijk zijn.
Dit is geen triomf, die bloemen stinken nog een beetje.
Dit is meer bewustwording van wat die fles wijn eigenlijk met mij doet 4 weken lang.
En wat geen fles wijn met mij doet, heel veel langer. Ik pas dus nog even en zeg niet dat ik nooit
meer ga drinken maar ik voel weer emoties die ik eerder niet meer voelde.
Ik kan weer schaterlachen, ik kan weer proeven, ik huil als ik dat wil en wil weten waarom ik
zoveel drank nodig heb om mezelf te verdoven?

Ik word er geen beter mens van. Niet voor mezelf, niet voor anderen. En dat komt nu knetterhard
binnen. Wat had ik allemaal kunnen helen als ik deze stap eerder had gezet?
Maar goed, niet achteromkijken, ‘wat als’ gooien we in de kliko.
Nu is nu, en na alle podcasts geluisterd te hebben, (goeroes verafschuwd en lief gehad) heb ik
de schade opgeteld die het mijn brein en lichaam heeft aangedaan.
The only way is up!
Ik heb zelfs het idee dat mijn tieten weer in de vorm schieten. Dat mijn hersenen langer terug
kunnen dan die ochtend na de avond dat ik alles ben verloren en bijna in de hondenmand in
slaap viel. Om vervolgens weer wakker te worden met een kater die niet meer weg te spoelen
was.

Ik voel weer hoe zacht mijn huid en hoofd kunnen zijn.
Hoe hoog ik ook in mijn emotie zal blijven, het kabbelt door maar is geen mistig, modderig
oerwoud meer waar ik me doorheen moet trekken en duwen.
Laat die eindstreep maar het eind van mijn leven zijn.
En al lonkten gisteren de natuurwijnen met het mooiste etiket naar mij in een heerlijk restaurant,
het mooiste etiket teken ik zelf.
Bloemen die opengaan in de lente ruiken nog lekkerder als je niet verdoofd of afhankelijk bent
van wat dan ook. Geloof mij, ik kan het weten.
Fijne lente en tot volgend jaar.