Blogger aan het woord

Eindelijk begint het erop te lijken dat mijn lichaam vrede sluit met mijn beslissing, om nòòit meer alcohol te drinken. Ik heb de afgelopen dagen minder vaak aan alcohol gedacht en in mijn lijf lijkt er nu langzaamaan een vorm van rust neer te dalen. De hunkering naar alcohol begint wat op de achtergrond te raken. Er komt wat meer balans. Daarom had ik ook wel een dag of drie nodig om te bedenken wat ik zou gaan schrijven in deze blog. Maar laat dit dan het onderwerp maar zijn.

Ik was begin januari vanuit een opwelling gestopt met drinken en het leek erop dat deze plotselinge actie me de afgelopen periode wilde inhalen met de leugen dat ik dit diep van binnen toch echt niet wilde. Mijn hoofd wist nog steeds de richting welke goed voor me was, maar mijn lijf fluisterde elke dag het tegenovergestelde.

De afgelopen weken was het dan ook alsof er een gemeen klein duiveltje op mijn schouder zat, wat me op allerlei manieren probeerde te sturen, te misleiden en te manipuleren met allerlei leugentjes om me over te halen weer te gaan drinken; ‘Joyce, hou jezelf niet zo voor de gek! Joyce, jij gaat dit echt nooit volhouden. Joyce, wil je dit nou echt? Joyce, zonder alcohol is het leven hartstikke saai en ongezellig! Joyce, Joyce, Joyce….’ Maar eindelijk na 2,5 maand begint het er dan toch op te lijken dat mijn doorzettingsvermogen dit donderse duiveltje monddood heeft gemaakt. Daar ben ik natuurlijk hartstikke blij mee, want het helpt me enorm, vooral in het ervaren van RUST.

Door op 1 januari te stoppen met alcohol ben ik sowieso wat meer bewust van mijn lijf, hoe het aanvoelt en wat er zoal in en uitgaat. Ik zoek ook wat meer balans in mijn eet-, en leefpatroon. Wanneer je wat ouder wordt (jaja…) ga je ook over dat soort dingen wat meer na denken. Je lichaam breekt wanneer je ouder wordt ook minder makkelijk de alcohol af, dus voor mij een win-win situatie dat ik daar helemaal mee gestopt ben.

Momenteel probeer ik ook te minderen met cafeïne. Koffie staat erom bekend dat het een oppepper is. Zelf ervaar ik vooral dat ik er erg gejaagd door wordt. Ik drink nu wat meer gember, munt en rooibosthee, zodat ik wat beter kan ontspannen. Vele kleine veranderingen maken tenslotte toch één grote. Ook de komende week is mijn besluit om goed voor mezelf te blijven zorgen.

Wat ik in de afgelopen weken wel heel erg jammer vind, is dat ik geen gram ben afgevallen. Daar had ik stiekem wel een beetje op gehoopt. Ik heb niets extra gesnoept of gegeten, daar ligt het mijns inziens dus niet aan. Is het wellicht de overgang? Die staat er tenslotte om bekend dat je als vrouw minder makkelijk afvalt en je lichaam ook gewoonweg wat minder verbruikt aan calorieën. Misschien moet ik mijn porties naar mijn leeftijd aanpassen. Niet dat ik veel eet, net zomin als dat ik veel dronk… Dacht ik… Maar eerlijk is eerlijk, soms kan je pas goed achteraf bepalen of iets veel was. En alcohol was achteraf gezien toch vaak wel véél meer dan ik wilde.

Zoals ik in een van mijn vorige blogs schreef kon ik na mijn vakantie geen enkele trots voelen over het feit dat ik niet had gedronken, ik had het voornamelijk heel erg ongezellig gevonden. Die trots kan ik nu gelukkig wel weer langzaamaan voelen. Wat zeg ik? Ik ben eigenlijk gewoon SUPERTROTS.