Blogger aan het woord

Jeetje, het is al weer tijd voor mijn laatste blog. Ook deze 40 dagen zijn om gevlogen en nu drink ik dus al bijna 3 maanden (op een bewust momentje na) niet.

Ik kan met enige zekerheid zeggen dat het een nieuwe gewoonte is geworden. Dat doe ik ook met voorzichtigheid, omdat ik in het verleden wel eens heb gedacht van het roken af te zijn en er dan eens ééntje nam en meteen weer vastzat… Inmiddels ben ik al 8 jaar helemaal gestopt hoor, maar zo kan het gaan.

Nou ben ik aan alcohol nooit verslaafd geweest, kan ik rustig zeggen, maar de gewoonte was er wel stevig in geslopen. Zodanig dat ik er nooit meer bij stil stond dat ik heel regelmatig iets nam, waarvan ik weet dat het giftig is voor het lichaam.

Ik wil zuinig zijn op mijn lichaam, ik houd er van! Wat fijn dat ik dit oprecht kan zeggen, nu eindelijk op mijn 54^ste. Mijn lichaam heeft zich altijd goed gedragen, heeft míj altijd goed gedragen, me gediend. Dit terwijl ik, achteraf bekeken, niet altijd heel dankbaar en liefdevol met mijn lichaam om ben gegaan. Dat is nu afgelopen, ik wil mijn lichaam en mijn gezondheid niet meer voor lief nemen. Ik wil net zo lief en goed zijn voor mijn lichaam als het altijd voor mij is geweest.

Dat betekent dat ik er beter naar luister. Dat ik het beter ga verzorgen, te beginnen met een fijne massage morgen! Ik sport weer, ik eet weer veel gezonder en het lijkt er op dat nu eindelijk, na 3 maanden, mijn gewicht heel voorzichtig begint te dalen. Gisteren zei iemand bij binnenkomst zelfs: “Wauw! Wat zie jij er goed uit! Ben je afgevallen? Wat heb je gedaan?” grijnzend zei ik dat ik nog geen kilo was afgevallen… maar ik bedacht me dat ik het zelf ook nog had gedacht vandaag, toen ik in de spiegel keek: ik zie er beter uit.

Daar wil ik meer aandacht voor hebben, niet meer alleen bezig zijn met de kritiek die ik heb op mijn uiterlijk, maar vooral aandacht voor wat er wel goed is aan mijn uiterlijk, mijn lichaam. Mijn lichaam, mijn tempel… niet mijn uitspraak uiteraard… maar het zet me nu aan het denken…

In mijn inmiddels weer dagelijkse meditaties merk ik op hoe snel ik kritisch denk over mezelf. Dat kan gaan om mijn gedrag, mijn karaktertrekken en zeker ook om mijn uiterlijk. Steeds vaker als ik dit opmerk kan ik compassie voelen en een meer liefdevolle gedachte er naast leggen.

Mijn lichaam draagt mij, ik beloof het nu om het de voeding te geven die het verdient en nodig heeft.

Ik hou van mij.

En voor iedereen die dit nog niet kan zeggen wil ik graag het lied van Harry Jekkers ‘ik hou van mij’ aanraden: https://www.youtube.com/watch?v=ZdIgOXorF7k

Dank dat jullie met mij mee hebben gelezen, ik vond het fijn om te schrijven. Karin.