Recht uit de pen: Linda

Vorig jaar deed ik voor de eerste keer mee en besloot ik tijdens de feestdagen dat het even genoeg was. Ik durfde het eigenlijk niet toe te geven, maar het was waar: ik dronk gewoon te veel alcohol. Niet om dronken te worden, maar omdat ik gewoon echt geniet van mijn glas wijn of speciaalbiertje. Toch had ik ook momenten dat het me tegen ging staan, dat ik eigenlijk gewoon doordronk omdat de avond nog niet om was, omdat er nog bezoek was, of omdat de fles nog niet leeg was. Achteraf gezien dus echt hele stomme redenen…

Op dat moment werd er in de media ook volop aandacht besteed aan ‘Dry January’ en zo groeide mijn nieuwsgierigheid. Ik vroeg, en kreeg, het boek ‘Ontwijnen’ als kerstcadeau en nam me heilig voor direct na de kerstvakantie te stoppen, tot half februari, want dan zouden we op vakantie gaan.

Ook begon ik te lezen in mijn nieuwe boek. Hoewel ik er al kleine stukjes van gelezen had, die in de media gepubliceerd waren, via Facebook verspreid of door middel van interviews met de schrijfster, was ik evengoed lichtelijk verbaasd. Ook voelde ik me soms zelfs beschaamd. Wat ik las kon ik alleen maar beamen. Ik kon mezelf er volledig mee identificeren en ik moest gewoon toegeven dat ik niet langer oogkleppen op kon houden. De noodklok was al aan het luiden en ik wist het heel goed. De knop moest om!!

Ik had het zelf besloten en moest het ‘alleen’ doen. Dat wil zeggen, mijn Lief deed niet met mij mee, maar drong ook niet aan. En dat vond ik dan soms toch een beetje moeilijk.
Tijdens die eerste ‘droge’ periode kon ik niet echt mijn draai erin vinden en bleef ik op zoek naar ‘ook iets lekkers’.

Ik had wel wat alcoholvrij bier in huis gehaald, maar op de één of andere manier had ik blijkbaar toch net het verkeerde merk of de verkeerde smaak, want het kon mij niet bekoren. Een frisse tonic met ijs vond (en vind) ik eigenlijk nog het allerlekkerste non-alcoholische drankje.

Ik had dan ook geen enkele behoefte om te experimenteren met mocktails of andere vaak te zoete drankjes. Ondertussen schoot mijn alcoholvrije periode lekker op en mijn boek was ook bijna op z’n eind. Het hoofdstuk over aan alcohol gerelateerde ziektes bleef nog lang bij mij hangen, en dan met name het gedeelte over kanker. Ik heb het toen nooit hardop durven uitspreken, maar zodra ik erover las, kreeg ik het niet meer uit mijn gedachten.

Borstkanker is namelijk in 25% van de gevallen te herleiden naar alcoholgebruik.
En als er iemand is die de afgelopen 20 jaar veel en vaak van rode wijn heeft genoten, dan ben ik het wel. Toen ik dit zo duidelijk, zwart op wit, allemaal las, gaf het me direct een onbestemd gevoel.

De lente en zomer volgden en ik ging heel behouden met alcohol om. Daarbij sportte ik (voor mijn doen) redelijk veel en was ik heel bewust met voeding bezig.

En toch overkwam het mij zomaar opeens. Begin september ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst en kreeg ik enkele dagen later de diagnose dat het borstkanker was.
Daarna werd alles anders. Mijn kijk op het leven, mijn eet- en drinkgewoontes en het constant bewust zijn van wat er in mijn lijf was gebeurd én dat ik niet wil dat dat mij nog eens overkomt.

Vanaf begin januari ben ik zes volle weken alcoholvrij geweest en tijdens de afgelopen krokusvakantie heb ik mijzelf een kleine pauze toegestaan, omdat we toen een week op vakantie gingen. Natuurlijk ben ik wel weer met de nieuwe ‘Ik Pas’ 40 dagen begonnen.
Hoe die week mét alcohol is verlopen en hoe ik het weer heb opgepakt, lezen jullie in mijn volgende blog.