Crisisblogger Maarten

Toen ik op 29 december met IkPas begon, telde ik aanvankelijk de dagen dat ik niet dronk. Toen het niet-drinken een beetje was ingesleten ging ik weken tellen. En inmiddels ben ik op het punt aangekomen dat ik de maanden tel. Het is dat ik momenteel nog blog voor IkPas, waardoor ik me er van bewust ben dat ik nog steeds niet drink, maar als ik niet aan zou bloggen, dan zou het niet-drinken al zodanig een gewoonte zijn geworden dat ik er eigenlijk niet meer over nadenk. Daar waar ik vroeger in elke kleine tegenslag, of het nou een zware dag met de kinderen, een lichamelijk ongemak of iets anders, een aanleiding zag om mezelf te verwennen met een lekker drankje, is het niet-drinken inmiddels zo’n tweede natuur geworden dat ik er zelfs in die gevallen niet over denk om te drinken. Had ik nog wel gedronken, dan had ik de coronacrisis ongetwijfeld aangegrepen om vaker en meer te drinken. Want laten we wel zijn, veel mensen zijn in deze tijd net als ik aan huis gekluisterd. Boodschappen doen voor mijn ouders en ons eigen gezin is feitelijk het enige uitstapje dat ik nog maak. Dat is het enige moment in de week dat ik andere mensen zie buiten mijn vrouw en kinderen. Kortom, het sociale en culturele leven, dat bij veel mensen gepaard gaat met de wekelijkse of soms zelfs dagelijkse inname van de nodige eenheden alcoholhoudende drank, ligt volledig op z’n gat. Niet verwonderlijk dat de alcoholconsumptie in de thuissituatie voor veel mensen omhoog is gegaan. Dat was bij mij onherroepelijk ook het geval geweest als het niet-drinken nog niet een beetje was ingesleten en als ik de coronacrisis niet had aangewend om mijn 100-dagen IkPas Challenge te verlengen en er, als stok achter de deur en omdat ik het gewoon erg leuk vind, over blog.

Omdat de coronacrisis ook roet in het eten gooit van de Koningsspelen, had Daltonschool de Vlier, de school van onze kinderen, een aantal leuke challenges en een kleurplaatwedstrijd voor de kinderen bedacht. De kinderen kregen afgelopen vrijdag een mooie kleurplaat, een springtouw en een frisbee keurig in een tasje thuisbezorgd. De challenge met de frisbee bestond er uit om die zover mogelijk te gooien en dan de stappen te tellen tot aan de plek waar de frisbee was neergekomen. De challenge met het springtouw hield in dat je in één minuut zo veel mogelijk sprongen moest maken met touwtjespringen. Het idee was om van beide challenges filmpjes of foto’s te maken en die naar school te sturen zodat school daar een mooie compilatie van kon maken. Dus zo gezegd, zo gedaan. Echter, mijn kinderen van 5 en 6 kwamen voor het eerst in aanraking met een springtouw en hadden natuurlijk geen benul wat nou precies de bedoeling was. Dus als enthousiaste vader dacht ik, nadat ik het springtouw al een stuk had ingekort vanwege hun geringe lengte, kom ik demonstreer even wat de bedoeling is. Niet slim, want met een gekromde rug touwtjespringen is vragen om problemen. Die problemen dienden zich eigenlijk al vrij kort na mijn enthousiaste demonstratie aan. Ik voelde namelijk dat mijn rug het niet echt kon waarderen wat ik had gedaan. Met het vorderen van de dag werd mijn rug alleen maar stijver en pijnlijker. De volgende ochtend had ik de grootst mogelijke moeite om nog een beetje fatsoenlijk uit bed te komen. En dan hebben wij nog wel een fantastisch hoog bed. Hoe dan ook, het was me meteen duidelijk dat ik hier wel een tijdje last van ging houden. Het advies van mijn vrouw, zij is neuroloog, was om een aantal dagen flink pijnstilling te gebruiken en vooral om in beweging te blijven. Dus dat doen we dan maar braaf. Ik heb zelfs bij mijn online sportcoach specifieke oefeningen gevraagd die het herstel van mijn rug kunnen bevorderen. Want ik wil echt zo snel mogelijk van de pijnklachten en de bewegingsbeperking af zijn en weer lekker sportief aan de gang.

En weet je wat nou opmerkelijk is? Dat ik, ondanks dat de coronacrisis en mijn rugblessure me ernstig beperken in mijn dagelijks leven, geen enkel moment verlang naar een borrel. En als ik tot nu toe iets over mezelf en mijn drankgebruik heb geleerd, dan is het wel dat niet drinken veel gemakkelijker vol te houden is dan met mate drinken. Hebben de huidige omstandigheden dan helemaal geen vat op me vraag je je misschien af? Zeker wel, ik ben tenslotte ook maar een mens en merk dat deze rugblessure, het gebruik van pijnstillers, het niet kunnen sporten en daarmee m’n energie kwijt kunnen, absoluut een effect hebben op mijn gemoedstoestand. Dat uit zich met name in mijn controledwang. Ik maak veel gemakkelijker van een mug een olifant. Mijn relativeringsvermogen is behoorlijk aangetast en ik word sneller boos om onnozele dingen. Niet leuk voor mezelf, noch voor mijn huisgenoten. Dus ik probeer regelmatig tot tien, wat zeg ik, tot honderd te tellen. Social distancing en thuisonderwijs kan ik nog prima een tijdje volhouden, maar de combinatie met zelf niet optimaal kunnen functioneren is wel lastig. Gelukkig schijnt de zon!

Mocht je je vervelen, neem dan gerust eens een kijkje op mijn website www.bamboebeertje.nl waar ik wekelijks een nieuwe blog schrijf over zaken als geluk, gezondheid, slimme technologie en duurzaamheid. Tot de volgende keer!