Queeste week 2: gember

Op het gebied van alcoholvrije drankjes is er nog een universum te veroveren. Dan heb ik het niet over de nulpuntnulprocent-drankjes die als alternatief worden aangeboden voor hun alcoholrijke broertjes en zusjes. Daar gebeuren mooie en lekkere dingen. In mijn alcoholvrije maanden lijken ze voor mij echter iets te veel op the real stuff, terwijl ik nu juist probeer een patroon te doorbreken. De enige uitzondering die ik maak, is voor ginger ale en gemberbier.

Ik neem ze mee in mijn ontdekkingstocht naar avontuurlijke drankjes zonder alcohol die niet te veel op bier en wijn lijken, maar ook niet onder de categorie ‘huis-tuin-en-keuken-frisdrank’ kunnen worden geschaard.

En op de een of andere manier past het wel, die gemberdrank, in deze week waarin ik besmet raak met corona. Enkele maanden geleden, toen de delta-variant nog hoogtij vierde met z’n smaak- en geurverlies, vroeg een coronapatiënt of ik voor haar een gembershot wilde meenemen. Ik brouwde een eigengemaakt drankje dat zo sterk was, dat de tranen ervan in m’n ogen sprongen. De patiënt beweerde achteraf dat haar reuk en smaak spontaan waren teruggekomen nadat ze het hele flesje had geleegd. Niet meteen een wetenschappelijk bewijs voor de medicinale werking van gembershots, maar reden genoeg om deze week iedere dag een ander soort gemberdrank te proberen. Gelukkig had ik ze al geshopt voor mijn quarantainetijd.

Eerst even kort over die verwarrende namen gemberbier en ginger ale (en alle variaties daarop). Van oorsprong is gemberbier een Brits, alcoholisch gefermenteerd drankje met gember als hoofdingrediënt. De drooglegging in de Verenigde Staten zorgde ervoor dat het een alcoholvrij drankje werd met een bite. Ginger ale is het wat mildere broertje van ginger beer en bestaat uit koolzuurhoudend water vermengd met gembersap. Gemberbier is in die zin nog steeds een bier, dat het drankje echt een brouwproces ondergaat. Voor ginger ale geldt dat niet.

Wederom shop ik ze in de vier supermarkten in mijn buurt (waaronder een biologische en een Aziatische). De keuze blijkt reuze, de verscheidenheid ook. Sommige merken hebben wel drie verschillende varianten en zowel de ale- als de beer-variant is ruimschoots in de schappen voorradig. Ik tel in totaal vijftien verschillende merken verdeeld over de categorieën: shotjes, frisdrank en aanlenglimonade.

De koolzuurhoudende gemberdrankjes zijn het meest mainstream en veruit in de meerderheid. Van eigen merk tot niche merk… Iedereen heeft zich op het drankje gestort. Leuk, want daardoor is er veel variatie mogelijk, van suikerloos met pit, tot mierzoet doordrinkdrankje. Prikkelender en avontuurlijker dan een colaatje en een prima alternatief voor een biertje. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de wat minder zoete met een overduidelijke gembersmaak. Maar m’n grootste favoriet is het rozekleurige gemberbiertje, dat met een schijfje lemon en een takje munt kan wedijveren met een cocktail.

De aanlenglimonades bewaar ik tot volgende week, wanneer ik in de weer ga met mocktails. Volgens mij vormen ze daarvoor een perfecte basis.

Tot slot de gembershotjes. Die doen qua stoerheid niet onder voor hun alcoholrijke varianten, zo merk ik. Sterker nog, de sensatie die ze teweegbrengen, is geweldig. M’n neus begint ervan te prikkelen, waardoor ik moet niezen. Ik voel hoe de bacillen in m’n keel een genadeschot krijgen en het warme gevoel in m’n slokdarm voelt louterend. De smaak is zo overweldigend dat al m’n zintuigen op scherp staan. Die smaak is niet meteen heel lekker, vind ik, maar ik voel me na drie slokken zó gezond als Popeye na een blikje spinazie. Wow!

En of het toeval is of niet… Na een week iedere dag minstens twee gemberdrankjes voel ik niets meer van corna.

Margreet (51) woont met man en puberzoon in het midden van het land. Ze is inmiddels een ervaren IkPasser, en gaat tijdens 40 dagen geen druppel op zoek naar alcoholvrije alternatieven waar ze blij van wordt.