So far so good

So far, so good! We zijn ondertussen over de helft van de maand januari, mijn ‘Dry January’.

Ik moet eerlijk bekennen, de afgelopen weekenden vond ik moeilijk. Moeilijk in de vorm van, ik heb mij enorm verveeld en dan is de zin in een wijntje erg groot.
Afgelopen weekend zat ik in quarantaine en mijn zoon was bij zijn vader. Geloof mij, ook al zat ik alleen, ik had zo’n trek in een lekker speciaalbiertje…
Mijn huis is in tijden niet zo schoon en opgeruimd geweest, kleine uitgestelde klusjes gedaan, heb mij zo dus niet verveeld. Maar dan in de avond, zit je alleen op de bank, geen uitje of bezoek van iemand.

Mijn nieuwe uitlaatklep en ook volgende uitdaging om mee te stoppen, is het snoepen. Zelf koop ik niks, maar er is altijd wel iets te vinden! Zolang de kaken maar blijven bewegen, denk ik wel eens bij mijzelf haha. Toch is dat ook niet helemaal de bedoeling.

Maar goed, ik heb het overleefd hoor! Bovenstaande klinkt dramatischer dan het was. En door naar de positieve kant van mijn ‘Dry January’.

De andere (positieve) kant die ik nu ervaar, is dat ik heerlijk slaap. Oprecht, een baby is er niets bij. Dit was een week terug wel anders, destijds van alles geprobeerd om weer te kunnen slapen. Ook word ik uitgerust, helder en rustig wakker.

Afgelopen weken ben ik nagegaan waarom ik deze periode als ‘saai’ ervaar, wat maakt dat ik het toch wat lastig vind soms? Punt 1 is dat ik bijna niemand zie. Vooral in het weekend, kiezen mijn vrienden voor een borrel elders, dan een kop thee bij mij. Terwijl ik dit schrijf, moet ik keihard lachen, want ja, ik geef ze groot gelijk! Iedereen steunt me en vind het ‘knap’, maar zelf doen ze het niet haha. Mijn eigen zus zei: ‘Ja, je hoeft nu niet te komen, je bent zo saai’. Niet saai in doen en laten, maar zij vindt het ook niet leuk om alleen een wijntje te drinken.

Mijn beste vriendin, die ook meedoet, is wederom mijn grootste steun. Hoewel we elkaars zwakte kennen en dus niet in de avond afspreken, kunnen we elkaar ook motiveren om door te zetten. Even dat steuntje in de rug. Samen uitkijken naar de eerstvolgende mogelijkheid een glaasje wijn te drinken met een kaasplankje erbij. Ik zie het als een kleine beloning voor mijn inzet en uithoudingsvermogen.

Voor nu dus doorgaan met geen alcohol, stoppen met snoepen en een hobby zoeken voor lastige momenten?

Kortom, we zijn er nog niet, maar we zijn ook al een heel eind.