Aangenaam: schrijf- en wijnliefhebster Marjolein

Hoi, ik ben Marjolein, 38 jaar oud met 3 kinderen. Inmiddels ben ik bijna 8 jaar fulltime moeder en daar weet ik mij goed mee te vermaken. Op de momenten dat de kinderen geen aandacht vragen, ben ik het liefst creatief bezig. Schrijven, tekenen of handwerken.
Stiekem kijk ik wel uit naar het moment dat de jongste in september ook naar school gaat. Wat ik dan ga doen? Waarschijnlijk zal vooral het schrijven weer een belangrijke rol gaan spelen, zoals dat vroeger ook het geval was. Maar op welke manier dat is, zal blijken.

Op 2 januari heb ik mij aangemeld voor de eerste IkPas-periode van 2020. De eerste dag van het jaar bracht ik met een enorme kater en vergelijkbaar schuldgevoel door in bed. Die dag besloot ik dat het echt anders moest.

Ik hou van een wijntje. En in mijn omgeving wordt regelmatig en veel gedronken. Door mij dus ook. Ik heb dit nooit als een groot probleem gezien. Het probleem was, en is, dat ik er helemaal niet goed tegen kan. Zodat ik dus regelmatig legendarische katers had. Lange tijd heb ik dit geaccepteerd als nevenschade. Maar afgelopen jaar leek ik al van twee of drie wijntjes slapeloze nachten en waardeloze days-after te hebben. De voordelen wogen langzaamaan niet meer op tegen de nadelen. Maar mijn wijntje en ik horen bij elkaar, dacht ik. Die kan ik toch niet opgeven?

Dat bleek in januari onverwacht heel makkelijk te gaan. Zo makkelijk dat ik eigenlijk niet meer terug wil. Ik heb me daarom ook direct aangemeld voor de tweede periode. Ik was ook van plan om de tijd tussen de twee pas-perioden ook alcoholvrij door te komen. Maar op mijn dochters verjaardag half februari besloot ik tóch een glas witte wijn te nemen. Om daar nu eens echt van te genieten.

De eerste slok tinkelde in mijn mond en voelde heel vertrouwd. Maar een paar slokken verder deed het me eigenlijk niet zo heel veel meer. Een kwartier later voelde ik alle energie uit me wegvloeien. Ik heb het glas uiteindelijk leeggegooid en besloten dat het voor mij echt niet meer hoeft.

Dat ik me zonder wijn beter voel, staat als een paal boven water. Ik voel me energieker, al heeft dat wel even geduurd. Ik ben daadkrachtiger en meervastbesloten. Dat het me in januari gelukt is om bij mijn voornemen te blijven, heeft me ook veel zelfvertrouwen gegeven. Een fysieke honger naar alcohol heb ik helemaal niet. Mentaal heb ik het hooguit drie keer zwaar gehad. De uitdaging deze komende periode zal vooral sociaal zijn.

In januari en februari houd ik een soort winterslaap. Maar in maart en april staan er toch wel wat spannende dingen op de agenda. Zo is er een vrijgezellenfeest met zeer dorstige dames en het 45-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Het doel is natuurlijk om deze zonder alcohol te overleven. Maar mijn angst is toch dat ik onder sociale druk zal bezwijken. Is een vrijgezellenfeest leuk als je niet dronken bent? Is de toast op een huwelijk even feestelijk met een spaatje in je hand?

Ik ga het ervaren en zal daar in deze blog over schrijven. Dat ik vervolgens voor alle passers met de billen bloot moet, zal ongetwijfeld een stok achter deur zijn. Daarnaar wil ik onderzoeken hoe alcohol in mijn leven is verweven en hoe ik daar anders invulling aan kan gaan geven.