Recht uit de pen: Marjolein

Tegen alle adviezen in, is ons huishouden sinds 2 januari bepaald niet drooggelegd. Het pils ligt naast het speciaalbier in de koelkast, de sortering wijnen is nog altijd riant. Zelfs de voorraad sterke drank is ruim te noemen. En tegen alle verwachtingen in voel ik mij hierdoor absoluut niet in verleiding gebracht. Sterker nog, ik voel een lichte antipathie tegen iedereen die het nog wel nodig meent te hebben.

Maar zo kon het dus wel gebeuren dat ik vorige week een grandioze uitglijder maakte. Het blikje dat ik aanzag voor een 0.0 variant, bleek dat helemaal niet te zijn! Al bij de eerste slok merkte ik dat er iets niet klopte. Mijn reactie was om de houdbaarheidsdatum te controleren, want ik dacht ‘deze is niet goed’. Wat niet goed bleek, was de aanwezigheid van alcohol. Vanzelfsprekend heb ik het drankje gelaten voor wat het was.

Ik zeg vanzelfsprekend omdat dat nu eenmaal de IkPas-spelregels zijn. Maar voor mij persoonlijk is het niet zo vanzelfsprekend. Ik ben nogal van het alles-of-niets-denken. En zo’n uitglijder zou het perfecte excuus zijn om mijn voornemens aan de wilgen te hangen. Om de bevestiging te zien dat ik het toch niet kan. En om vooral lekker op de oude voet door te gaan.

Maar langzaam zie ik toch een bepaalde verandering in mijn denkpatroon. Dat ik nu 77 dagen ‘droog’ sta geeft me zelfvertrouwen. Ik ben trots dat het me nu een keer wél lukt en heb zin om in ieder geval de 100 dagen vol te maken. Daarbij groeit de ambitie om meer voornemens in de praktijk te brengen. Zoals gezonder eten of consequenter opvoeden.

Wat is er nu ineens veranderd? Waarom lukt nu wel waarin ik jarenlang faalde? Waarschijnlijk moest ik eerst ervaren wat het me oplevert. Omdat ik me gezonder, trotser en energieker voel zonder alcohol, wíl ik het niet eens meer. Ik zeg niet dat ik nooit meer een glas wijn zal drinken, maar ik weet wel dat ik het niet nodig heb. Ik ben inmiddels wél sterker dan drank.