Recht uit de pen: Marjolein

In een werkelijkheid waarin alles ineens anders is, voelt het vertrouwd om terug te vallen op oude zekerheden. Nu we anderhalve week met zijn vijven thuis zijn en mijn taak als ouder is uitgebreid met die van onderwijzer, sportinstructeur, speelmaatje, planner en handhaver, snak ik naar een moment van ontspanning dat ik maar niet kan vinden.

Naast de alcoholpauze heb ik begin dit jaar het sporten serieus opgepakt. Maar mijn ritme is zodanig in de war geschopt, dat ik mezelf niet meer kan motiveren. Na een dag van allerlei zaken die me niet soepel af gaan, rest me een avond mailen met leraren en lessen voor de volgende dag voorbereiden. In de tijd die overblijft voor mijzelf, kom ik niet veel verder dan nieuwsberichten lezen en mijn hoofd vullen met zorgwekkende informatie over een onzekere toekomst. Al met al kunnen we constateren dat ik er op dit moment mentaal en fysiek niet al te best voor sta.

Vorige week was ik nog heel stellig dat ik de alcohol niet meer nodig had, dat ik sterker was. Maar nu betrap ik mezelf erop dat ik al twee dagen loop te loeren naar die fles rode wijn. Dat ik verlang naar het gevoel van de ontspanning dat intreedt na een paar slokken. Dus mijn voornemen om de 100 dagen vol te maken wankelt. Waarom ben ik zo streng voor mezelf in deze moeilijke tijden? Waarom geef ik niet toe en ga ik me druk maken om dingen die belangrijker zijn? Dat zijn de vragen die het kleine duiveltje op mijn schouder steeds in mijn oren fluistert.

Maar ik houd toch vol. Omdat ik weet dat het glas wijn me niet gaat helpen. Dat de ontspanning in de fles slechts tijdelijk is en dat de realiteit morgen niet anders zal zijn. De enige manier om ontspanning te vinden in deze verwarrende tijden is door acceptatie en overgave. En ik houd vol omdat ik dit echt aan mezelf wil bewijzen. Maar inmiddels heb ik mezelf wel beloofd dat ik met Pasen weer een glaasje mag proberen.