Aangenaam: ultra-runner en Hertog Jan liefhebber Marcel

Zo daar ben ik weer. De eerdere passers herkennen mij misschien wel van mijn blogs, terwijl de nieuwe maagdelijke aanwas waarschijnlijk geen flauw idee heeft wie ik ben. Ik ben Mars, 56 jaar en woonachtig op Goeree Overflakkee. Gepassioneerd hardloper en mijn hart verloren aan de trail. Dit was ook de reden om in december van het afgelopen jaar te besluiten om een drinkpauze in te lassen.

Ik verklaar me nader; nadat ik over de hele wereld tientallen marathons had gelopen was ik toe aan iets nieuws. Het lopen van mijn eerste ‘ultra’ (alles verder dan een marathon) veranderde mijn beleving. Dit was gaaf, en iets heel anders dan altijd maar 42,195 km rennen. Dit was grenzeloos, dit was spannend, dit was speciaal en ik kwam op de meest prachtige plekken, waarbij ik uren aan een stuk doorbracht in de natuur.

Vorig jaar liep ik mijn eerste 80km en dat was pittig. Volledig verpleurd kwam ik na ruim 9 uur over de finish. Maar het monster was los. In juli ging ik voor het eerst naar de bergen en na een helletocht van 20 uur, die mijn leven veranderde wist ik het zeker: dit doe ik nooit meer. Dus liep ik in oktober mijn eerste 100, en schreef ik mij vlak daarna in voor mijn grootste uitdaging tot nu toe; de UTVV in Slovenië die aankomende mei plaatsvindt. Een loopje van 165 km door de bergen, dat ik hoop binnen 40 uur te volbrengen. (https://www.ultratrail.si/en/competitions/2018082316365076… voor wie het interesseert.)

Naast het lopen had ik nog een andere hobby; het onthelmen van flesjes Hertog Jan waarbij ik mij verschool achter de vele trainingskilometers. Ik kon best een biertje doen, want ik liep het er wel weer uit. Toch? En dat was ook zo, totdat ik eens ging tellen van hoeveel adelijke mennekes elke week hun hoofddeksel voor mij afnamen. Bij de donderdag zat ik al zwaar in de dubbele cijfers. De Ik-Pas-campagne op Facebook gaf me het laatste zetje. Toen ik ook nog eens werd uitverkoren om een wekelijkse blog te schrijven was ik defintief De Sjaak; ik kon niet meer terug. De rest is inmiddels geschiendenis.

Met de nodige scepsis begon ik op 1 januari aan mijn Ik-Pas-challenge. Zeker het begin viel me zwaar, ik zag er de voordelen niet van, sterker nog, mijn lijf protesteerde. Toch hield ik vol, want beginnen betekent bij mij ook afmaken en ik zette zelfs mijn principes opzij toen ik mijn eerste nulpuntnulletje proefde. Het werd welliswaar geen orgastische ervaring, maar het was ook weer niet zo erg als ik had verwacht. Tegen het einde van de 30-dagen-periode begon ik te merken dat mijn lijf reageerde; ik sliep rustiger, werd fitter en verloor zowaar nog wat etxra grammetjes. Mijn zware intervaltrainingen verliepen sopeler en ik voelde me frisser. In de laatste week vond ik het zelfs een soort van jammer om te stoppen; uiteindelijk heb ik de alcohol 34 dagen laten staan, en dronk ik zondag 4 februari, na een prachtige ultra-trail door Limburg, mijn eerste Leeuw-biertje. Het was een genot!

De dinsdag erna had ik een etentje en mocht ik weer los. Ze hadden ook nog eens Hertog Jan op de tap! Ik was in het paradijs! Na een paar biertjes merkte ik dat ze me begonnen tegen te staan, en die nacht sliep ik weer ouderwets onrustig. De volgende ochtend had ik spijt; waarom moest dit nou weer? Het was net zo goed gegaan. Het voelde als verraad; naar mezelf, maar ook naar de mensen die mij lieve berichtjes stuurden naar aanleiding van mijn schrijfels. Ze vonden steun in mijn blogs, herkenden wat ik schreef en hielden het mede daardoor vol. Een mooi compliment! Op dat moment besliste ik om er een periode aan vast te plakken en benaderde ik mijn IkPas-contactpersoon met de opmerking dat ik weer beschikbaar was. Het resultaat zien jullie hier.

Mijn plan is deze keer om vanaf eind februari tot aan de finish van de UTVV alcoholvrij te blijven; een periode van ruim 2,5 maand. Ik hoop jullie sowieso mee te kunnen nemen op de eerste 40 dagen van deze challenge, maar nog meer spreek ik de hoop uit dat we dit, net als de vorige keer, met elkaar kunnen doen. Inmiddels ken ik de valkuilen, de verleidingen en de moeilijke momenten, maar inmiddels weet ik ook dat die allemaal te omzeilen zijn. Omdat de prijzen pas aan de finish worden verdeeld. Omdat je na afloop inderdaad fitter, gezonder en bewuster bent en wie wil dat nou niet.

Maar vertel me vooral ook hoe het jou vergaat, want daar ben ik wel erg benieuwd naar en daarnaast houdt een beetje interactie het ook voor mij uitdagend. Een kopie van alle blogs vind je straks op mijn persoonlijke pagina https://www.facebook.com/praatjesopdepaadjes dus reageer daar, of doe dat via https://www.facebook.com/ikpasnl.

Ik kijk er naar uit!

Sterkte in de strijd!