Geen Hertogjes én geen snoep meer voor deze meneer

Bijna op de helft…..nou ja, bijna. Deze bijdehand moest natuurlijk weer zo nodig aan het einde van de IkPas-periode een trainingsweekend inplannen met op zaterdag twee potentiële potenbrekers; een trappentraining  en een Nighttrail in het pikkedonker waarbij je er met het lichtje op je kop uitziet als een soort rennende schemerlamp, om op zondag gevolgd te worden door een ultra van een kilometer of 50. De UTVV in Slovenië, waar ik 160 km door de bergen mag rennen, vindt al over vier maanden plaats, dus er moet getraind worden. Het is positief dat ik nu maar één keer naar Limburg hoef te rijden voor al dit leuks, maar het betekent ook dat ik mijn challenge verleng tot 2 februari, want om me nu vlak voor zo’n evenement vol te laten lopen lijkt me niet heel verstandig.

Ik vind het nog steeds lastig om na mijn loopjes geen Hertogje te mogen onthelmen, want zoals een verstokt roker na de daad graag een peukie draait, ben ik eraan gewend om na mijn hobbeltjes een paar edele pintjes naar binnen te tikken.

Het schuim op je bovenlip, het bittere vocht in je mond, de gulzige koude in je slokdarm, en de goudgele nectar die al is verdampt voordat het je maagwand raakt, simpelweg omdat je lichaam na al die kilometers verworden is tot een soort kolkende verbrandingsoven. Een zinderend verlangen naar dat koele glas, de intense zucht bij die eerste slok, en de euforie van je finish die je viert met je adellijke maat.  Lees bovenstaande nog eens terug en vervang ‘Hertogje’, ‘edele pintjes’ en ‘adellijke maat’ door glaasje appelsap. Klinkt toch net ff anders hè? 

Verder gaat het eigenlijk best okay, ik ben ook nog niet echt in de verleiding gekomen, zelfs nu ik er lichamelijk nog niet heel veel van mee krijg. Sterker nog, ik heb een herkansing bij het eindexamen slapen (voor het onderdeel doorslapen), kwijtraken doe ik alleen mijn goede humeur maar nog geen kilo’s en voor het eerst in jaren klopt er weer een heuse mannengriep op m’n voorhoofd: ik vermoed omdat mijn systeem wat in de war is. Of misschien is het gewoon toeval en ligt het niet aan mijn tekort aan bier, maar in elk geval kan ik dus niet zeggen dat ik heel veel fitter geworden ben.

De experts weten echter te melden dat de effecten wat langer op zich laten wachten, dus ik ga er maar vanuit dat ik binnen nu en een week of twee slaap als een beer in de winter, rennend de Mount Everest beklim en dat mijn ondergedoken sixpack mij ’s ochtends plotsklaps en triomfantelijk grijnzend in de spiegel aankijkt, de slaapplooien in mijn gezicht gladtrekkend door een van verbazing openvallende mond. Dubbel prijs dus. Jullie zien het; ik blijf positief……

Voor alle zekerheid heb ik inmiddels ook maar besloten mijn koffie- en snoepconsumptie drastisch terug te dringen. Ik was al liefhebber, maar overcompensatie lag op de loer en dat ik na twee weken schuimpjes, snoepbanaantjes en Engelse drop nog steeds mijn eigen gebit heb, is hier het vermelden wel waard. Volgende week gaan uiteindelijk ook de stroopwafels en de chocoladekoekjes in de ban en daarna heb ik dus echt niets meer om voor te leven. Ik mag dan toch zeker hopen dat mijn tweede marathon van 2020, die voor dit weekend alweer op de rol staat, mij in elk geval een beetje vertrouwen geeft in de goede afloop. Of dit lukt vertel ik jullie in mijn volgende blog. Wil je het hele verslag lezen?

Ga dan naar mijn persoonlijke hardlooppagina https://www.facebook.com/praatjesopdepaadjes  

Tot volgende week!