Lekker hardlopen en dan een…cassis

En daar zit je dan met je peen en uien-gezicht. Stoer heb je jezelf opgegeven voor de ‘Ik Pas’ challenge. Want je moet zo nodig fitter worden, en je wilt een daad stellen. Even geen alcohol is een goed voornemen voor het nieuwe jaar….toch? En het is zo makkelijk gezegd; ik ga voorlopig aan het water…….Maar is het verbeelding of gaan de biertjes ineens allemaal beter smaken?

Ik schrijf zaterdag 28 december, een kwartiertje na afloop van de Brabantse Kluis Trail, een mooi hardloopevenement in de buurt van Aarle-Rixtel, alwaar ik ruim 30 kilometertjes heb mogen hollen over de heide, door het bos en langs schilderachtige beekjes…We zitten gezellig na te keuvelen over de mooie route en het prachtige weer waarvan we vandaag hebben mogen genieten. We onthoofden het welverdiende finishersbiertje. Oude bekenden schuiven aan, nieuwe vrienden worden gemaakt. Doe nog maar een rondje; we zijn er toch. Gepraat, gelach, diepe gesprekken.

Dan is het opeens zondag 5 januari 2020, rond een uurtje of 2. Ik heb net de Leenderbostrail volbracht, ruim 50 kilometer door en rond het…..juist…….Leenderbos. Hetzelfde clubje dat op dit moment bij mij aan tafel zit, is er weer. Ik krijg een visioen. Het bekende finishersbiertje staat ook daar te glanzen op mijn tafeltje, en net als ik het wil openen, wordt het weggepakt: “jij past toch?” Gelach en gejoel. Ik schuifel onopvallend en met gebogen hoofd naar een klein tafeltje in de hoek. Een glaasje cassis en een vegabitterbal staan voor mijn neus. Er verschijnt een grote verlichte pijl boven mijn hoofd, met knipperende neonletters; ‘HIJ PAST’! Als in een schilderij van Pieter Bruegel schuimt en vloeit het bier rijkelijk op de grote tafel naast mij. Er zijn echte bitterballen! En blokjes kaas! Er wordt gelachen….en gewezen. Naar die sufferd met dat glaasje prik. Kijk hem dan zitten. Een gevoel van eenzaamheid bekruipt mij. Even sta ik op het punt om in snikken uit te barsten, tot ik me bedenk dat het allemaal maar perceptie is.

Ja, ik ga mijn biertje missen, en oh wat zal het lastig worden om straks als één van de weinigen ‘nee’ te moeten zeggen. Maar ik heb het al eerder gedaan, en dat is me destijds best goed bevallen. En ik doe het niet voor niks; over vier maanden ga ik een uurtje of 40 rennen door de bergen en dan heb ik mijn lijf keihard nodig. Een mooie stok achter de deur, want dit wil ik echt graag. En dus zal ik zuinig moeten zijn op datzelfde lijf. Of om in transporttermen te spreken; je gooit ook geen petroleum in de tank van je vrachtwagen.

Het zal zeker in het begin echt niet meevallen, juist omdat je zo gefocussed bent op het ‘niet mogen’. Want alles wat niet mag, moet. Juist omdat het zo lekker is om na een lange werkdag of een mooie loop een koud biertje te pakken, zal het wennen worden. Maar ik weet ook dat het mij uiteindelijk beter en sterker, fitter en gezonder maakt. Dat ik beter ga slapen….enzo….Niet dat ik daar op dit moment heel veel voor koop, en ja, ik praat mezelf moed in maar je moet toch wat. It’s all about the mindset. En eigenlijk ben ik stiekem ook wel enorm benieuwd naar de aankomende weken, wat gaat het met me doen, wat doet het met mijn sport en mijn lijf, en hoe erg verlang ik naar mijn biertje. Gelukkig ben ik nog nooit vies geweest van een uitdaging, dus deze pakken we ook gewoon beet. We gaan het meemaken.

Tot slot wens ik al mijn medestrijders heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toe, want gelukkig ben ik niet de enige die aan dit onzalige plan gaat beginnen. Samen gaan wij dit flikken!

Tot volgende week!