Lekker zo’n nulpuntnulletje?

Toen ik  van de week door de lokale supermarkt scharrelde, op zoek naar mijn wekelijkse bappies, en ik mijn karretje stukje bij beetje vulde, viel mijn oog op een bekend etiket in een onbekende verpakking. Even dacht ik dat men de Hertog een nieuwe witte mantel had aangemeten totdat ik de cijfertjes ontwaarde; 0.0. Niks geen nieuwe huisstijl, maar hier was hij dus;  de verstoten halfbroer, het zwarte schaap van de familie, de eunuch die de adellijke harem moest bewaken. Voor ik het door had, stond ik met een six pack alcoholvrij bier in mijn handen, keek schichtig om mij heen, en als een knaapje met zijn eerste pakje condooms verstopte ik de blikken onder de reeds verzamelde boodschappen. Over impulsaankopen gesproken……

Thuisgekomen zocht ik een mooi plekje voor de verschoppeling; een donker hoekje in de koelkast, achter de appelsap en spa rood, maar nog wel voor de bietensap, en daar liet ik hem een paar dagen aarden. Totdat ik zondag terugkwam van een lange, modderige trail door de Zeeuwse klei op Walcheren en mijn lichaam schreeuwde om een uurtje in de jacuzzi. Dilemma, want jacuzzi op zondag = bier in bad, dus ik besloot het er op te wagen. Stiekem stopte ik twee castraatjes onder mijn badjas en sloop naar buiten. Na mijn lijf ondergedompeld te hebben in het weldadig warme water, nam ik mijn eerste je-weet-wel-biertje ooit ter hand. Ik twijfelde nog eventjes omdat ik altijd heb geroepen dat ik nog liever thee zou drinken dan deze uilenzeik, maar uiteindelijk is het als het verwijderen van een pleister. Toen ik zeker was dat er niemand keek, even de tandjes op elkaar, een flinke ruk, en het gele spul was bereikbaar. Toch enigszins nieuwsgierig en verwachtingsvol nam ik een eerste slok van dit ontmande pilsje en die viel geeneens tegen; het leek zowaar op bier. Toch proefde ik wel degelijk een verschil, en na het tweede blikje paria-pils geleegd te hebben, had ik het eigenlijk ook wel gehad, de overgebleven vier opgelucht in de koelkast achterlatend. Toen was ik inmiddels ook wel klaar met het gebadder. Zonder adellijke maat is het maar saai in de hottub dus na een kouwe afkoelplons in de vijver maar weer naar binnen alwaar de appelsap lonkte.

Bovenstaande situatie is een mooi voorbeeld van mijn grootste uitdaging bij al dat gepas; fysiek en mentaal is het allemaal nog wel op te brengen, maar de beloningsmomentjes zijn ineens verdwenen. Iemand noemde mij onlangs een Spartaanse Bourgondiër; keihard trainen om daarna gezellig te kunnen borrelen, en die benaming dekt de lading best wel. Ik ben een liefhebber van de trail, kan uren lopen en intens genieten van mijn omgeving, de natuur, het zijn. Maar zet mij voor een gevulde koelkast met vochtige Hertogjes strak in het gelid en ik ben blij. Alleen was de balans de laatste tijd soms ver te zoeken, en hielden de Bourgondiër en de Spartaan elkaar meer en meer in evenwicht. Met het toenemen van mijn wekelijkse kilometers steeg mijn bierinname recht evenredig. Uiteindelijk resulteerde dat dus in bijna elke dag aan de fles wat voor mij eind december (het lijkt wel een leven geleden) de doorslag gaf mee te doen met de IkPas-campagne.

Ik ben me in de afgelopen weken stukje bij beetje bewuster gaan worden van die gewoonte om te pas en te onpas (over passen gesproken) aan het bier te gaan. Deze periode is dan ook prima om te bezinnen, en te bedenken hoe dan wel. Duidelijk is dat ik teveel liefhebber ben om als geheelonthouder door het leven te gaan, maar het is me nog duidelijker geworden dat ik mijn gedrag moet aanpassen. Dus dat wordt straks door de weeks niets, en in het weekend alleen als het kan. Als een maand passen me lukt, moet dat een eitje zijn, en worden de momenten dat ik wel een kouwe klets heb verdiend extra speciaal.

Misschien dat jullie je afvragen waarom ik nu ineens wat positiever gestemd ben? Op de eerste plaats vind ik het gewoon lekker om een beetje te klagen en te zeiken, maar daarbij begin ik langzamerhand de voordelen van inmiddels 3 weken alcohol vrij te ervaren. Mijn slaappatroon verandert, waarbij ik nog steeds veel en realistisch droom, en mijn lichaam begint mij langzamerhand te belonen voor mijn zedige gedrag. De hardloop trainingen gaan crescendo (ik loop als een malle) en hoewel er qua gewicht weinig gebeurt, merk ik wel dat de samenstelling van het ouwe lijf verandert. Om in trail-termen te blijven; we gaan van blubber naar bevroren klei…..

En dan zijn jullie nu natuurlijk allemaal enorm benieuwd naar het lot van de vier overgebleven gender neutrale aristocraten…voorlopig staan ze nog in de koelkast, nu wel achter de bietensap, maar misschien dat ik ze straks schenk aan een Anonieme Alcoholist, of dat ik ze gewoon bewaar; op een goed zichtbare plek, om mij te herinneren aan deze periode. Ze gaan in elk geval niet jongen. Dan toch maar liever appelsap……

Tot volgende week!