Recht uit de pen: Marcel

Afgelopen zaterdag banjerde ik voor de derde keer over de Dodeman, een gemene Limburgse pukkel met een stijging van een procentje of 11…..ik liep rondjes…zoals wel vaker in het leven, maar deze keer waren het leuke rondjes. Ik nam namelijk deel aan de door Trailrunning Events georganiseerde gelijknamige Trail en was in mijn element. Om precies te zijn waren het eigenlijk geen rondjes want na een wel hele vroege start liep ik kriskras over een wirwar van bospaadjes en holle wegen, door enkeldiepe blubber en zompige grasvelden, struikelde en klauterde ik over omgevallen bomen en pleegden de helse afdalingen aanslagen op de quadricepsen.  In het donker moest ik elke stap uitbalanceren om te voorkomen dat ik als een soort van pseudo-paus de modder tussen mijn tanden vandaan moest flossen, de Geul was woest en wild, de niet zo vroege-als-ik vogels kondigden de ochtendschemering aan en ik was één met mezelf en met de omgeving. Ik genoot met volle teugen en voelde het leven door mijn lijf heen kolken. Toen ik na 3 ‘rondjes’, bijna 70 kilometer en haast 2.000 hoogtemeters voor de vierde keer wilde vertrekken barstte er een hevig onweer los, en ik in tranen uit, omdat ik niet verder mocht. Ik voelde me alsof iemand mijn knikkers had afgepakt…..met hangende schouders droop ik af…letterlijk en figuurlijk. Het hele verhaal vind je trouwens op mijn eigen facebookpagina https://www.facebook.com/praatjesopdepaadjes

Waarom vertel ik jullie dit? Okay dan; ooit liep ik een persoonlijk record op de Marathon van Berlijn….met een kater. In de hete zomer van 2018 liep ik mijn eerste ultra na drie uur slaap en honderd bier. De Marathons van Montevideo en New York deed ik na 3 dagen ‘overleg’ in de kroeg, de dag voor de twee Oceans in Zuid-Afrika bracht ik door op het terras aan de Waterfront en voor de Midsummer Marathon in Tromso zag ik m’n bed helemaal niet. Ik finishte ze allemaal, en meestal ook nog in een meer dan acceptabele tijd, maar de uren, soms dagen erna liep ik erbij als een oude, afgedankte politiehond met klomppoten. Maar katers zijn voor watjes dus die loop je er wel weer uit, in bier zitten ook koolhydraten dus waarom zou je spaghetti eten, een kerel ben je niet alleen in de avond, en meer van dit soort openzwaaiende deuren vertelden mij dat dit normaal was. Ik geloofde het haast zelf…maar of het nu heel goed voor mijn lijf was? Had ik deze levensstijl doorgezet was ik zaterdag tijdens het derde rondje al ter aarde gestort en had de gedachte aan de vierde mij om mijn moeder doen schreeuwen. We hebben dus een moraal in dit verhaal gevonden.

Mijn eerste IkPas-avontuur in januari startte ik met deze ervaringen in het achterhoofd, en vanuit het gevoel dat het anders moest. Mijn inschrijving voor de UTVV in Slovenie speelde hierbij uiteraard een grote rol. Ik hoopte dat een maand alcoholvrij mij goed zou doen, dat het me tot andere inzichten zou brengen en dat ik van een zuiplap uit gewoonte zou transformeren tot  gelegenheidsdrinker uit vrije keuze. Als ik nu mijn blogs teruglees, viel het op zijn zachtst gezegd ietwat tegen. Pas tegen het einde kwam er een soort van besef; eigenlijk is (teveel) drinken helemaal niet leuk en gezellig…het is gewoon stom.

Ik ging de après-pasmaand februari in en nam na mijn ultraloopje op 2 februari mijn eerste Leeuwtje (en die smaakte echt niet gek). De weken erna had ik een paar uitglijders, waarvan ik dan ook prompt spijt had, maar ik betrapte mezelf er ook op dat ik ondanks al mijn aanvankelijke bezwaren weer eens een nulpuntnulletje in mijn karretje mikte. Naarmate de maand vorderde, begon het drinken mij steeds meer tegen te staan. Dus daar waar Dry January een impulsbeslissing was, is het deze keer een weloverwogen besluit. Maar ik zou niet zijn wie ik ben wanneer ik het niet net even anders zou doen. Om vlak na de carnaval te starten terwijl ik geen carnaval heb mogen vieren vind ik kansloos, en dan krijg ik dat er bij mezelf ook niet doorheen,  dus ben ik op 1 maart begonnen, en om dan tijdens de Pasen weer te gaan tetteren lijkt me ook geen strak plan omdat ik de maand daarna in de bergen loop. Ik heb besloten tot een langere challenge waarbij ik de ruimte heb om zo nu en dan een heel klein beetje over de schreef te gaan. Maar dan wel heel beperkt, en alleen bij speciale gelegenheden. En ik kom het dan onder ogen, evalueer het met mezelf en trek er dan hopelijk lering uit. Een maand helemaal niks was een eitje; maar wat gebeurt er tijdens ruim 2 maanden met een beetje vrijheid. Kan ik er mee omgaan, of verval ik in oude gewoontes? Kan ik gewoon een enkel biertje nemen, of wordt het meteen weer een halve krat? In mijn leven is het ‘alles of niets’ tot kunst verheven; Ik hoop voor mezelf ergens een middenweg te kunnen vinden, waarbij een sociaal drankje op zijn tijd lekker genieten betekent, maar waarbij ik net zo makkelijk weer aan de appelsap met spa rood (Let op: gratis tip) ga. Ik heb niet de illusie dat ik mijn hele leven zonder alcohol blijf, maar ik kan mijn gedrag wel veranderen; en dat staat centraal in deze tweede ronde.

Zoals jullie zien is mijn toon een stuk milder dan in de voorgaande periode, en daarvoor is een reden. In januari had ik iets te bewijzen; aan mezelf en aan de buitenwereld, maar deze keer doe ik het omdat ik het wil. Ik doe dit voor mezelf, mijn keuze, mijn beslissing, omdat ik weet dat het goed voor MIJ is, omdat ik voel dat mijn lijf blijer is wanneer ik ergens in een donker bos aan het hobbelen ben, omdat ik weet dat het me helpt bij het uitoefenen van mijn allerliefste hobby. Geen IkPas 0.0 maar IkPas 2.0. Wanneer jij de komende periode twijfelt, een zwak moment hebt of staat te kwijlen voor de wijnkoelkast, bedenk dan gewoon dat dit jouw keuze is, dat je het uit vrije wil doet en dat je het doet voor JOU; de belangrijkste persoon in je leven. Je zult zien dat je dan ineens veel minder zin hebt in dat glaasje.

Heel veel succes allemaal….ik spreek jullie volgende week!