Recht uit de pen: Marcel

Zat ik vorige week nog te mijmeren in het klooster, ziet de wereld er 7 dagen later heel anders uit. Ik heb lang getwijfeld of ik jullie nog wel zou voorzien van mijn nietszeggend proza, maar uit een soort van plichtsbesef doe ik het toch. Ik vraag me alleen wel af wie er op dit moment op zit te wachten….met alles wat er om ons heen gebeurt zou je immers spontaan aan de drank gaan. Toch is dat een slecht idee, maar daar kom ik zo op.

Eerst maar even naar de nieuwe werkelijkheid; de afgelopen dagen heb ik met stijgende verbazing en plaatsvervangende schaamte het gedrag van mijn medemens aanschouwd; prachtige, zelfs ontroerende initiatieven om elkaar te helpen, vallen in het niet bij de rooftochten van dat deel van mijn landgenoten dat is teruggevallen tot de moraal van Conan de Barbaar. Ik zie volwassenen die vol afgrijzen spreken over het voornemen van President Trump het coronavaccin veilig te stellen voor het eigen volk, onderwijl de laatste 5 pakken toiletpapier wegklauwend voor de grijpgrage handen van de buurman die net te laat was omdat hij 12 pakken melk en 17 broden in zijn karretje stond te mikken. Als plunderende Vikingen trekken ze van winkel tot winkel, slechts lege schappen achterlatend voor de beteuterde wel fatsoenlijke landgenoot. Zelfs het kattengrit is op wat inmiddels resulteert in toiletbezoek van mijn jeweetwelkaters (wel de bril omhoog doen mannen). Bier daarentegen is er nog in overvloed. Het kan zijn dat de IkPas-campagne enorm aanslaat, maar het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat alle koelkasten dusdanig zijn volgestouwd dat een biertje niet meer past, en jij dus wel. Een geluk bij een ongeluk dus.

Inmiddels worden veel evenementen afgelast, waaronder natuurlijk ook de hardloopgerelateerde. We hebben ze allemaal langs zien komen; Rotterdam, Tokio, maar ook de wat kleinschaliger loopjes zoals bijvoorbeeld de Sallandtrail. Afgelopen zaterdag liep ik ‘em toch, gewoon op GPX, samen met mijn trailmaatje, en genoten wij van de natuur, de stilte en het nu. Even geen virus, even geen gezeik, even geen passen…alleen maar de volgende stap die telde. Halverwege kwamen wij de organisator tegen die met grote stapels vlaaien richting verzorgingshuis ging. Vlaaien die waren bedoeld voor de lopers, maar nu werden uitgedeeld. De afgelasting betekent natuurlijk een enorme financiele strop voor zo’n evenement. En als ik dan iemand op Facebook langs zie komen die zich beklaagt vanwege het niet gerestiutueerde inschrijfgeld, zakt m’n broek af. Vast ook weer eentje met een voorraadkast vol pleepapier en kattengrit.

Maar ik dwaal af; de Sallandtrail dus. Zaterdag 86 kilometer trailplezier, en zondagmorgen om 7 uur was ik alweer actief in de bossen rond Ossendrecht voor een wat kleiner rondje. En zowel zaterdag, als zondag heb ik na afloop een biertje genomen. Gewoon omdat ik daar zin in had, en gewoon omdat ik vond dat ik het verdiende. Dat ene biertje, als beloning voor de inspanning, dat ene biertje dat zoveel lekkerder smaakt dan het tweede of derde. Dus daarom hield ik het daar bij…en ga ik niet aan de drank. Want hoewel ik vrees dat ook mijn loopje in Slovenië zal worden gecanceld verandert dit niets aan mijn uitganspunten. Ik blijf mijn trainingsschema volgen alsof de UTVV op 15 mei een zekerheid is, want ook nu maak ik me niet druk om de dingen die ik toch niet kan veranderen en blijf ik bij mezelf…zoals het een echte ultra-loper betaamt. Zelfs in deze roerige tijden.

En dat is wat ik jullie hier mee wil geven; laat je niet gek maken door de hysterie om je heen, wees rustig maar alert, en wijk niet af van je doelstellingen. Laat die kratten bier die toch niemand wil hebben dus gewoon staan, en wees trots omdat jij je wel weet te beheersen, trots omdat jij wel dicht bij jezelf en je principes blijft en trots omdat jij je niet mee laat slepen door de krankzinnigheid  van het moment. Het is helaas een wat onsamenhangend verhaal geworden maar ik hoop dat jullie het mij vergeven. Tot volgende week.