Recht uit de pen: Marcel

Jullie kunnen opgelucht ademhalen want hier is hij dan: mijn allerlaatste blog. Eigenlijk is alles wel zo’n beetje gezegd en geschreven, dus voor de verandering houd ik het kort. Nog even doorbijten en jullie zijn van me af. Dit laatste schrijfseltje wil ik gebruiken voor een kleine terugblik en wat wijze woorden. Niet té wijs want dan haakt iedereen af, maar gewoon een beetje stof tot nadenken, waarbij je het recht hebt het volledig met me oneens te zijn. Een beetje discussie houdt het namelijk interessant.

We begonnen dit jaar vol goede moed, voornemens en plannen. Nu, nog geen 3 maanden kan alles wat we toen hadden bedacht overboord. Wie eind december bij het laatste glas champagne had voorspeld dat we nu in deze puinzooi zouden zitten zou ter plekke op de brandtsapel zijn gegooid. Captain Chaos kan trots zijn op z’n werk. We zijn ons eventjes collectief de pleuris geschrokken, mooie inititatieven ontstonden, maar inmiddels beginnen de eerste barstjes in de facade alweer zichtbaar te worden. Volg het nieuws, en je beseft dat wij mensen een stelletje enorme egoïsten zijn, dat we onze naasten helemaal niet lief hebben, en dat we uiteindelijk niet veel meer zijn dan beesten met iets meer hersens dan een aap. Let wel; hersens, en dat is wat anders dan verstand. Het is niet aan mij om te oordelen, maar waarom zou je je in deze tijd in godsnaam druk maken over wel of niet met contant geld betalen, waarom weiger je afstand te houden als je dat wordt gevraagd, en zelfs huiselijk geweld schijnt toegenomen te zijn door verveling en excessief drangebruik. Van dat laatste hebben wij tenminste geen last. Ik sprak al eerder over supermarktplunderaars en bouwmarktoverspoelers die sinds deze week gelijkgestemd gezelschap hebben gekregen van coronapartygangers en buschauffeurspugers. En dan praat ik maar niet over een Youp van het Hek die, nu hij zelf aan de beademing heeft gelegen, plotseling is bekeerd (misschien moet die ook eens leren om gewoon zijn bek te houden), de Italianen die de Duitsers fijntjes wijzen op hun oorlogsverleden (jullie weten toch dat het dunste boek ter wereld over Italiaanse oorlogshelden gaat?) mondkapjesfraude en een RUMAG dat helemaal niet zo liefdadig is als wij allemaal denken. Wat ik al zei; enorme egoïsten. En tijdens al dit gedoe, proberen wij gewoon een beetje te passen…..bijna niet te doen.

Inmiddels is ook mijn loopje in Slovenië gecanceld, wat natuurlijk wel viel te verwachten. Een grote domper, maar ik heb geleerd om me niet meer druk te maken over dingen die ik toch niet kan veranderen. Er komt wel weer wat nieuws op mijn pad. Voorlopig blijf ik dus braaf mijn trainingen volgen en zelfs daar was van de week commentaar op, want was het advies niet om binnen te blijven? Volgens mij kan een rondje in je eentje door het bos niet zo heel veel kwaad. Sterker nog, ik denk dat het voor mijn directe omgeving gezonder is om mij zo nu en dan effe de wildernis in te sturen.

De afgelopen periode heeft mij gesterkt in mijn keuze om dichter bij mezelf te blijven. Het passen heeft daarbij geholpen. De vooraf bepaalde koers (niet drinken), heb ik onderweg bijgesteld (naar zo nu en dan drinken). Zoals ik laatst al schreef is juist die bewustwording cruciaal. Mijn advies aan jullie is dus ook om dat gevoel te koesteren. Jij past, omdat jij dat wilt en zodra je het niet meer wilt pas je niet meer. Jouw leven, jouw keuzes. Simpel.

Verder wil ik iedereen bedanken voor de soms hartverwarmende reacties op mijn gekrabbel. Zonder jullie had ik de pen misschien al veel eerder in de ring gegooid, maar nu heb ik het tot het einde kunnen volhouden. Natuurlijk blijf ik op mijn eigen pagina wel schrijven over mijn grote passie, het trailen. Als je het leuk vindt mag je meegluren; www.facebook.com/praatjesopdepaadjes maar ik zou het niet doen als ik jullie was.

Blijf gezond, wees lief voor elkaar en koester jezelf. Tot ooit!