Recht uit pen: Marcel

Zondagmiddag zat ik bij de monniken. Ik had net mijn trailtje achter de rug, waarbij de teller na 2 dagen weer op een kleine 90 kilometer stond. De opmaat naar een schema van zo’n 150 tot 175 kilometer in de week, alles om mezelf klaar te stomen voor de UTVV. Voor degenen die nu pas aanhaken; op 15 mei sta ik aan de start van een Ultraloop van 165 kilometer in de bergen van Slovenië en dat red je nu eenmaal niet met een uurtje gymnastiek in de week. Het voordeel van zo’n schema is wel, dat je zo enorm veel Kcal verbruikt en dat je daarom alles kunt eten wat je wilt. Je bent een soort van spijsverteringskanaal op poten geworden, waarbij koel- en voorraadkasten niet gepasseerd kunnen worden zonder opengetrokken en geplunderd te worden.

Zo dus ook zondag; in mijn favoriete après-trail-hut, de Volksabdij te Ossendrecht. Ik had een uurtje of 4 autistisch gehobbeld in de bossen, over de heide en door de modder van mijn lievelings-trainingsgebied en had trek in een appelpannenkoek (eigenlijk wel in 3, maar dat vond ik wat overdreven). Aldus besteld, waarbij mijn oog in afwachting van de lekkernij op de bierkaart viel. Leuk leesvoer voor een IkPasser toch? Eigenlijk deed het me weinig, maar het blonde abdijbier zette iets in werking. Ik moest denken aan die arme kloosterbroeders die ook passen maar dan anders. Waar zouden zij aan denken bij het brouwen van een ‘blondje’? Of bij het gisten van een ‘Stout,  het prepareren van een ‘Tripel’? Onze gehabijte vrienden hebben het al niet makkelijk, en dan zit ik hier ook nog een beetje te passen, hen hun enige bron van inkomsten onthoudend. Uit solidariteit bestelde ik een blond abdijbiertje……

Vorige week had ik al aangegeven dat de uitdaging bij mij niet zozeer zit in het volledig stoppen, maar meer in het matigen en doseren. Helemaal niets is makkelijk, soms een beetje is lastiger, dus eigenlijk was dit meteen een mooie manier om mezelf op de proef te stellen. Pannenkoek en Blondje werden voor mij neer gezet en ik genoot van beiden, mij enorm bewust van elke hap en ieder slokje. Mijn bord was in no time leeg, en het glas likte ik uit om er zeker van te zijn dat ik ook de laatste druppel te pakken had, maar daar waar ik voorheen voor biertje nummer 2, 3 en misschien wel 4 was gegaan, rekende ik nu netjes af en keerde huiswaarts. Thuis aangekomen onthelmde ik een Hertog Jannetje, en genoot hier minstens zoveel van, maar de tweede kon me al niet meer bekoren. Na een paar slokken verdween deze in de gootsteen. Missie geslaagd.

Er is dus daadwerkelijk iets veranderd in mijn belevingswereld; daar waar ik tot voor kort sprak over ‘roze bier’,  ‘castraatjes’ of ‘pseudopils’, reed ik zaterdag een dorp verder omdat de lokale super geen nulpuntnulletjes meer had. Een openingsborrel op donderdagavond doorstond ik volledig alcoholvrij waarbij ik zelfs een Radler heb geprobeerd (dat is me toch een partij goor) en ik heb 2 keer thee gedronken. Nog even en ik loop in geitenwollen ondergoed…..

Deze tweede IkPas-periode doet dus wat het moet doen; het laat mij mijn eigen keuzes maken. Een biertje pakken is niet langer een gewoonte, maar een beslissing, net zozeer als het laten staan ervan. Daar moet ik eerlijk bij vertellen dat mijn uitdaging in de bergen hierbij wel een enorme grote rol speelt. Nog nooit eerder liep ik 2 dagen en nachten aan 1 stuk, en ik ben razend benieuwd wat deze inspanning gaat doen met mij en mijn lijf. Ik ben er al maanden voor aan het trainen, maar met alleen trainen kom je er niet; het wordt tijd voor rust, regelmaat, en goede voeding. En hoe jammer ik het ook vind, alcohol past nu eenmaal niet in dit rijtje. Als je het leuk vindt mijn vorderingen te volgen, kan dat op mijn persoonlijke blogpagina  https://www.facebook.com/praatjesopdepaadjes

Nu word ik geacht af te sluiten met een inspirerende cliffhanger, een wijsheid, waardoor iedereen huilend zijn flessen wijn van het balkon gooit. Helaas zit dit er vandaag ook niet in, maar ik wil jullie er wel weer op wijzen dat passen een vrije keuze is, ongeacht of je het nu doet om slanker of fitter te worden, het stiekeme gesjok in het donker naar de glasbak beu bent, of net als ik aan het trainen bent voor een hoger doel. En als je het echt niet meer ziet zitten, denk je maar aan die monniken; die weten pas wat passen is.

Tot volgende week!