Barstensvol energie

Zo, na twee blogs met ontwenningsverschijnselen begint de winst echt voelbaar te worden. Vermoeidheid heeft plaatsgemaakt voor energie, de eerste kilo’s zijn eraf en ook het hardlopen gaat weer richting het oude niveau. En wat fijn dat er weer gesport kan worden. Voor mij betekent dat, naast hardlopen, weer kunnen boksen en zwemmen.

In het weekend ging het prima, ook weer met vervangers, maar nu zonder schuldgevoel. Een colaatje doet het gewoon niet voor mij bij de middagborrel en dat gaat het ook niet worden. Maar 0.0 IPA’s, 0.0 bubbels of die GIMBER met de IkPas-korting vind ik echt oké. Als je er zo over nadenkt, eigenlijk vreemd dat ik het normaal dan zo nodig vind om toch alcohol te nemen.

De vorige keer stelde ik mijzelf de vraag ‘Waarom drink ik alcohol?’ Ondanks dat ik weet dat het niet goed voor mij is, dat het ten koste gaat van mijn scherpte en energie en dat als ik mij wat slechter voel, alcohol dat gevoel alleen maar versterkt? Ik had mezelf beloofd daar eens wat verder over na te denken. Die tekst van de Trimbos-website deed mij nadenken:

Alcohol, maar ook andere verslavende middelen, hebben een stimulerend effect op de dopamine-afgifte. Hierdoor geeft het drinken van alcohol een belonend, prettig en euforisch gevoel.

Volgens mij begon het zo’n 12-13 jaar geleden. Voor die tijd haalde ik wel eens door met vrienden in de kroeg maar thuis dronk ik eigenlijk zelden en als het gebeurde zeker niet veel. Totdat ik wel thuis begon te drinken en in alle eerlijkheid: voor dat belonende, prettige en euforische gevoel. Op een aantal vlakken liep mijn leven niet zoals ik wilde, en dat belonende gevoel ‘hielp’ mij. Zo sloop het erin volgens mij en werd het een soort Pavlov-reactie en dus een gewoonte waarbij alcohol een vanzelfsprekendheid werd.

De golfbeweging zie ik sterk terug. Als alles lekker loopt en ik voel mij goed, dan is het makkelijker om discipline op te brengen. Raak ik te ver van mijzelf verwijderd (mijn valkuil), word ik onrustig en onzeker en drink ik meer.

Kortom: ik moet zorgen dat ik dat belonende, prettige en euforische gevoel zelf creëer. Noem het toeval, noem het synchroniciteit, maar dat is nu precies wat er aan het gebeuren is. Ik krijg steeds helderder wat ik met mijn leven wil en ben daarin flinke stappen aan het zetten. Niet alleen zorgt dit ervoor dat ik niet drink (oké, en Dry January natuurlijk ook) maar andersom werkt het ook. Ik heb het idee dat de energie die in mij borrelt, mij helpt in het nemen van de stappen die ik wil zetten. Met zelfvertrouwen (en gezonde zenuwen) en open vizier naar een onzekere, maar spannende toekomst.

Mijn opdracht aan mezelf voor de komende week. Hoe zorg ik ervoor dat ik na de 31^e niet in mijn oude gedrag verval?