Zo, echt moe man…

Vorige week schreef ik over hoofdpijn. Die was gelukkig snel weg. Maar man, wat ben ik moe de laatste dagen. Ik slaap zo’n 8 uur per nacht heel diep (dat doe ik normaal zelden), maar als ik wakker word heb ik het idee dat ik nog wel 3 uur door kan slapen. En vanmiddag was ik wel toe aan een middagdutje. Gisteren met veel pijn en moeite 6 kilometer hardgelopen, terwijl ik normaal 10 km loop. Mijn gewicht is niet echt afgenomen en mijn bloeddruk wel iets lager, maar niet spectaculair.

Kortom, de gezondheidswinst na de eerste week was niet wat ik ervan verwachtte. Misschien ook wel een beetje wishful thinking dat ik na een wet & lazy december binnen een week weer helemaal op en top zou zijn.

Dus ik ga gewoon door. Want, ik moet zeggen, ik heb (ondanks de vermoeidheid) wel het gevoel dat ik een stuk scherper ben dan normaal. En ik was al best wel scherp, als ik eerlijk ben. Onder die vermoeidheid borrelt een enorme berg energie. Ik voel mij goed, omdat ik niet drink maar misschien nog wel meer doordat ik mij aan mijn eigen belofte houd.

Toegegeven, ik heb wel vervangers gezocht: 0.0 bubbels (prima te drinken), wat duurdere 0.0 wijn (niet echt lekker) en virgin-tonic (ook een prima drankje).  Ik voelde mij eerst wel schuldig hierover. Hoewel het natuurlijk wel alcohol-loos was, blijf ik dan toch wel bij de gewoonte om in het weekend wat lekkers te nemen. En lekkers is, zoals ik dat ook bij veel andere bloggers en op het forum lees , iets met alcohol.  In mijn geval witte wijn of een goeie gin-tonic. Of een stevig biertje op een winterse zondagmiddag.

En daarin ben ik niet de enige blijkbaar. Ik heb het idee dat veel IkPassers niet zozeer van de drank af willen maar hun drankgebruik willen normaliseren, sensibiliseren. Gewoon een wijntje of misschien iets meer maar niet meteen de hele fles (of meer). Een drankje als het iets toevoegt, niet als je op de bank hangt. Dat soort dingen.

Als ik zeg dat ik schrik van die ontwenningsvermoeidheid, dan is dat een beetje dubbel. Ik schrik omdat het wel heel erg fysiek is en moeilijk te ontkennen. Het dubbele is dat ik eigenlijk die vermoeidheid niet nodig heb om te weten dat ik te veel drink. Dat merk ik ’s ochtends wel.

Blijft nog steeds de vraag: “Waarom drink ik dan?”. Het antwoord: “Gewoon omdat het lekker is”, verklaart wel iets maar is niet erg bevredigend. Omdat het erbij hoort? Ik moet zeggen dat drank er al bij hoorde vanaf het moment dat ik uitging (langer geleden dan ik eigenlijk wil toegeven) en in het studentenleven breidde dat uit naar borreltijd en etentjes. Dat is nooit meer anders geworden. Maar roken hoorde er ook heel lang bij en daar ben ik in 2007 niet met heel veel moeite mee gestopt.  Ik ben nu al heel lang een niet-roker.

Op de site van Trimbos kwam ik dit tegen:

Alcohol, maar ook andere verslavende middelen, hebben een stimulerend effect op de dopamine-afgifte. Hierdoor geeft het drinken van alcohol een belonend, prettig en euforisch gevoel.

Nu heb ik niet het idee dat ik een belonend, prettig en euforisch gevoel zonder alcohol mis. Of valt daar nog wel wat winst te halen? Daar ga ik de komende week eens over nadenken. Kijken of ik deze maand bij het waarom kan komen.