Recht uit de pen: Nancy

Ken je dat gevoel, dat je ergens heel erg tegen opziet en dat het uiteindelijk heel erg mee blijkt te vallen? Dat gevoel heb ik de afgelopen twee weken ervaren. Vorige week schreef ik juist nog dat ik er erg tegen opzag om aan de 40 dagen alcoholvrij te beginnen, nu denk ik er zelfs aan om voor 100 dagen te gaan. Ok, dat is misschien iets té enthousiast, maar het is absoluut al een paar keer door mijn gedachten geschoten. We zijn nu ruim 2 weken onderweg en ik merk een duidelijk verschil. Ik heb veel meer energie en ik merk dat de kringen onder mijn ogen minder donker zijn. Ook ervaar ik minder stress op het werk en kan ik veel meer hebben voor mijn gevoel. Zal dat echt allemaal door het weglaten van alcohol komen? Of helpt het ook dat we net op vakantie zijn geweest, opvallend is het in ieder geval wel. Ik merk dat ik wel wat meer behoefte aan suiker heb en daardoor is er qua gewicht ook nog niet heel veel veranderd. Het eerste pondje is er wel af! Dat valt me nog steeds erg tegen en ik hoop maar dat mijn lichaam een wenperiode nodig heeft en dat ik straks toch de periode minstens 2 kilo lichter kan afsluiten.

De alcoholvrije vervangers blijven thuis ook een maar beetje staan. Ik merk dat we steeds vaker gewoon een kopje thee nemen en dat we ook niet echt de behoefte hebben aan een vervanger. Ik had vooraf echt gedacht dat ik vaak de behoefte aan een glas wijn zou hebben, voor mijn gevoel heb ik daar in mijn eerdere pasperiodes wel wat meer last van gehad. Misschien komt het, omdat ik er nu wel echt aan toe was.

Deze periode maakt mij wel bewust van een aantal zaken, vooral hoe vaak je eigenlijk geconfronteerd wordt met alcohol. Vanmiddag had ik een bijeenkomst wat werd afgesloten met een borrel (waar overigens ook netjes de 0.0 aanwezig was) en als afscheidspresentje kregen we o.a. een flesje bier (geen 0.0). Na afloop ging ik nog even met een vriendin ergens eten, na het bestellen van mijn alcoholvrije drankje vroeg de ober of ik zo wel lekker een wijntje nam. Voor ik het wist was ik een heel verhaal aan het houden over mijn pasperiode terwijl ik natuurlijk ook gewoon had kunnen bedanken zonder verdere uitleg. Het valt mij overigens wel mee in hoeverre het geaccepteerd wordt, ik ontvang eigenlijk alleen maar positieve reacties. Soms zijn mensen wel verbaasd over de periode, het is tenslotte al januari geweest toch? Blijkbaar is dat inmiddels een gewoonte geworden en moet men nog een beetje wennen aan het feit dat je op ieder gewenst moment even een pauze kunt inlassen.

Zaterdagavond staat er een feestje op de agenda -wat het wellicht weer wat moeilijker gaat maken-, en ik kijk uit naar wat uitdaging! En nou maar hopen dat het coronavirus geen roet in het eten gooit.