Crisisblogger Tonnie

Kinderen achter de laptop aan het schoolwerk en ik in een videocall met 10 van mijn collega’s. Zo vond ik mijzelf regelmatig terug de afgelopen weken. Het scherm voor mijn neus, zoals ik er zovelen heb langs zien komen in #coronaproofvergaderen of gewoonweg #vrijmibo op Instagram.

Af en toe hopt er een ongetemde peuter van een collega door het beeld, komt manlief van een ander – ietwat gegeneerd het scherm in zwaaiend – met koffie langs en zien we opeens elkaars woonkamer, keuken of rommelhok. Eén van mijn collega’s werkt bij gebrek aan beter(e wifi) in de slaapkamer van de puber, waar we met z’n allen de puber laatst rond een uur of 12 uit bed zagen kruipen. Smullen is dat.

Ik mute, hij mute, wij hebben gemute. Het zit er bij ons thuis al lekker in. Inmiddels heerst er wel een verbod op het muten van de juf. Wie had ooit gedacht dat dat in huis één van de regels zou worden.

Het is voor mij persoonlijk allemaal wel verhelderend. Natuurlijk vind ik het uitermate gezellig om met elkaar in onze zogenoemde kantoortuin, onder het ‘genot’ van de kantoorkoffie over van-alles-en-nog-wat van gedachten te wisselen. Maar wat mij betreft is het er aardig op vooruit gegaan; thuis waar ik de kantoortuin heb verruild voor een plekje op mijn balkon en ik zoveel mogelijk alleen diegenen in beeld heb, die ik daadwerkelijk nodig heb om mijn werk te kunnen doen. Én met mijn eigen koffie.

Zouden we het er niet allemaal in kunnen houden? Gewoon thuis blijven waar dat kan en uit huis gaan wanneer dat moet. Er is natuurlijk een grijs gebied, zeker als het gaat om ‘waar dat moet’. Ik trof mijzelf gisteren aan bij de plantenafdeling van een bouwmarkt omdat ik toch echt een grotere pot nodig had voor een aantal van mijn planten. Hadden mijn plant en ik het écht nodig? Nee, natuurlijk niet. Echter heeft de mate waarin ik thuis ben een correlatie met de mate waarin ik mijn planten verzorg. Inmiddels dus bijna op het obsessieve af. En dus moest ik nieuwe potten hebben. Maar laten we wel wezen; we doen in de huidige tijd toch ontzettend veel dingen die niet per se NU móeten?

En zo realiseer ik me, terwijl ik dit typ op Koningsdag, dat ik van plan was om vandaag nog te werken. De schade beperken van wat is aangericht in de tijd dat ik had moeten werken, maar mijn ene kind de tafel van 4 overhoorde (‘stel je hebt 3 Covid-19 virusvrouwtjes en die krijgen alledrie 4 kindjes…?’) en ik voor mijn andere kind diep aan het graven was in mijn langetermijngeheugen als het gaat om het maken van staartdelingen. Maar dat werken; móet het NU? Vandaag? Nee, ook dat moet niet. Ik klap straks mijn laptop dicht en ga Koningsdag vieren. Om 16.00 staat een Koningsborrel gepland met de familie. Daar ga ik eens even digitaal en Corona- én alcoholvrij van genieten. Proost! Lang leve de Koning en alles wat niet NU móet.