Gewoontes

Toen ik zo’n anderhalf jaar geleden vraagtekens begon te zetten bij m’n eigen alcoholconsumptie, beschouwde ik mijn drinken als een gewoonte die ik wilde doorbreken. Ik was de jaren daarvoor gewend geraakt aan (bijna) elke dag drinken. Dat moest ik gewoon een poosje niet doen, dan zou ik mijn gewoonte doorbroken hebben. Dacht ik.

Dat viel vies tegen! Ik merkte dat ik het niet volhield om geen alcohol te nuttigen. Ik voelde me erg rot over mezelf; vond mezelf zwak. Daardoor voelde ik me eigenlijk beter over mezelf in de periodes dat ik veel dronk en daar niet over nadacht, dan in de periodes dat ik aanzienlijk minder dronk maar soms toch toegaf aan de verleiding.

Ik begreep mezelf niet. Waarom was het zo lastig om deze gewoonte te doorbreken, terwijl ik over het algemeen juist vrij goed ben in het veranderen van m’n gewoontes?! Een voorbeeld. Toen ik besloot om elektrisch te gaan poetsen, verving ik mijn tandenborstel door een elektrisch exemplaar en dat was het. In het begin voelde het nog een beetje vreemd, dat trillende ding, maar het was simpel om m’n gewoonte te veranderen. Waarom is het dan zo anders wanneer ik alle alcohol in huis vervang door lekkere en gezonde alternatieven? Een ander voorbeeld. Ik ben dol op versgeperste sinaasappelsap. Als men zou ontdekken dat sinaasappels de kans op kanker vergroten, zou ik dat heel jammer vinden, maar waarschijnlijk (vrijwel) nooit een druppel sinaasappelsap meer nuttigen.

Alcohol is simpelweg verslavend spul, weet ik inmiddels. Met die kennis ben ik ook milder voor mezelf. Ik ben tegenwoordig vooral blij met alle alcoholvrije avonden die ik meemaak. Ervaringen opdoen zonder alcohol. En als ik wel gedronken heb, ga ik voor mezelf na wat de voor- en nadelen waren. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat alcohol mij niks brengt. En hoe minder ik drink, hoe meer ik besef dat ik sinaasappelsap eigenlijk veel lekkerder vind!