Gerb de Column Schrijver: Deze keer wordt een makkie

Jeetje, wat was ik beroerd. Als ik eraan terugdenk zie ik nog steeds alles draaien. Drie halen, één betalen. Ik was een jaar of zeventien en ging op stap met twee vrienden. We spraken er al een week over en al onze klasgenoten waren natuurlijk op de hoogte. Onze favoriete kroeg had een cocktailavond. En niet zo maar een cocktailavond: drie cocktails halen en maar ééntje betalen. Ik dacht dat ze een grapje maakten, maar het was toch écht waar.

Speciaal voor deze avond waren we al om 21.00 uur in de stad, want deze actie duurde ‘maar’ tot 23.00 uur. Dus niks indrinken, want dat zouden we deze keer in de kroeg doen. Daar zaten we dan, met z’n drieën aan de bar. Looking sharp. Als ik het me goed herinner, waren er nog ongeveer tien kroeggangers. Allemaal drie-voor-ééners, net zo gek als wij. “Wat mag het zijn?” Vroeg de dame achter de bar. Ik wilde natuurlijk een bijzondere cocktail, want die waren normaliter zo duur. Nu kon het eindelijk tegen een schappelijke prijs. Ik bestelde de Caipirinha, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Na een paar minuten kreeg ik er dus drie. Wat een feest, ik zie ze nog naast elkaar staan. Alledrie voor mij. Met een rietje. Slurp, slurp, dat was nummer één. Wat hadden we een lol samen. En snel door naar nummer twee. Moet je voorstellen, nu zou een zeventienjarige strafbaar zijn. Voordat ik het wist was nummer drie ook al op. Pfff, toch maar even naar het toilet. Ik was de barkruk nog niet af of ik voelde dat er iets niet helemaal in orde was. Niks aan de hand, gewoon doorlopen en stoer kijken. Op het toilet zag ik niet één toiletpot, maar wel een stuk of vier. En ineens was mijn avondje cocktails drinken  voorbij. Ik wilde naar huis. Op de bank liggen. Veel melk drinken en weg uit deze kroeg. Ik zie de blik van mijn twee maatjes nog voor me, toen ik ze vertelde dat ik naar huis ging. “Nu al?!”riepen ze in koor.

Nu lachen we om herinneringen van dit soort avondjes en weten we beter. We herinneren ons allemaal wel één specifiek avondje, toch? En dan met name het gevoel dat alcohol ons toen bracht. Maar goed, terug naar het heden. Het is alweer 6 maart 2019 en we gaan het weer doen met z’n allen. Voor de tweede keer dit jaar een tijdje niet drinken. Het gewoontegedrag even doorbreken en de alcohol op pauze zetten. Al moet ik nu mijn wijntje tien dagen langer laten staan dan de vorige keer. Deze keer wordt een makkie. Ik voel het gewoon. Nu weet ik wat het me op gaat leveren. En mocht ik tóch een keertje moeite hebben en zin hebben in een drankje: dan denk ik gewoon even terug aan dat ene avondje. Zeventien jaar oud, stoer op stap met m’n vrienden en voor twaalf uur ’s nachts al tussen de lakens met een teiltje naast m’n bed.