Het hondje van Pavlov

’s Middags rond de klok van vijf staat het hondje van Pavlov achter me. Nou ja, hondje? Het is meer een Deense dog. Het is het tijdstip waarop ik thuis ben gekomen. De boodschappen uitpak en me klaar ga maken voor het koken van een warme maaltijd. Met een zware blaf buldert hij in mijn oor. WIJN!

In de afgelopen dagen is de zware blaf veranderd in een zielig piepen en hijgen.  De eerste dagen het bakbeest diep in de ogen gekeken en kordaat toegesproken. Dat heeft geholpen.

Wie denkt dat er maar één hond van Pavlos is, heeft het mis. Een minder opdringerig type is de kleine keffer die al vroeg op de dag begint over wat je vanavond zal gaan drinken. Ik zit in de auto naar het werk. Bij het naderen van de eerste rotonde begint het. Eerst besluit je dat het vandaag maar even niet hoeft. Maar bij de volgende rotonde heeft de kleine rakker haar zin al gekregen. Niet óf maar hoeveel is de vraag die overblijft. Vanaf dag één van IkPas rijdt dit hondje al niet meer mee.

Wie denkt dat het daarmee klaar is, zit er naast. Er is een nieuw beestje aangeschoven. Minder opvallend. Minder blafferig. Hij ligt aan mijn voeten en af en toe erop. Hij kijkt me met trouwe ogen aan als ik de IkPasapp open en lijkt dan te zeggen: “Nog een paar dagen. Dan gaan wij samen spelen. Toch?”.

Rene

Pavlov is wereldberoemd geworden door een experiment met honden.Vlak voordat hij de honden eten gaf, liet hij een belletje rinkelen. Na een aantal sessies begonnen de honden speeksel te produceren zodra ze het belletje hoorden.