Monique: De verleiding weerstaan

Nou, je kunt niet zeggen dat ik de verleiding uit de weg ben gegaan, afgelopen weekend, wijn-technisch gezien dan. Zoals gezegd togen wij vrijdagavond de stad in voor een hapje en een drankje. Het was nog te vroeg om uit eten te gaan, dus eerst een leuke kroeg opgezocht. Daar was de vrij-mi-bo nog volop aan de gang. Mensen van allerlei leeftijden en pluimages stonden gezellig te kletsen aan de bar of zaten aan de vele tafeltjes. De alcohol vloeide rijkelijk. Er werd gelachen, geproost en de muziek was goed.

Wij zochten een plekje om te gaan zitten en ondertussen bedacht ik koortsachtig wat ik zou bestellen, nu mijn gebruikelijke glas wijn ‘out of the question’ was. Mijn man was er al wel uit, voor hem een speciaal biertje van de tap, waarvan de smaak hem terugbracht naar zijn jonge jaren. Ik ben niet echt een bierdrinker, maar besloot met hem mee te doen, maar dan met een Wieckse Witte 0% (omdat mijn man dacht dat ik die best lekker zou vinden). Het was ook best weg te krijgen, daar niet van, maar toch… Met enige weemoed en verlangen, dacht ik terug aan de vele vrijdagen dat we op dezelfde wijze het weekend in hadden geluid. Alleen zat ik dan met een glas witte wijn in mijn hand. En nog een… En…

Ik sprak mezelf streng toe. Ik heb er heel bewust voor gekozen om veertig dagen niet te drinken. Nou dan! Ik kan het ook gezellig hebben zónder drank. En even voor de duidelijkheid: mijn man heeft aangeboden geen alcohol te drinken als ik dat fijner zou vinden, maar dat hoefde voor mij niet.

Een uurtje later liepen we door de stad op zoek naar een leuk restaurantje. Ik woon nog niet zolang in deze stad, dus er valt nog genoeg heerlijks te ontdekken. En dat vonden we. Een gezellige Franse brasserie, sfeervol ingericht. Mijn man bestelde wijn en ik water. Dat voelde toch een beetje raar, vooral ook omdat om mij heen voortdurend obers langs liepen met bladen vol wijn, of zelfs hele flessen wijn. Ik zag stelletjes het glas heffen met elkaar en genietend een eerste slokje nemen. Slik. Ik nam gauw een slokje van mijn water en richtte mijn aandacht weer op de menukaart.

Vis moet zwemmen, luidt het gezegde. Maar waarin dan? Alleen water is ook maar zo alleen water. Ik vroeg de dame van de bediening naar alcoholvrije wijn of bubbels. En tot mijn grote vreugde kreeg ik een glas bubbels in een werkelijk prachtig glas. De smaak was ook nog eens prima. Het zit ‘m wat mij betreft dus niet alleen in de smaak, maar ook in de beleving. Door het feestelijke glas, voelde ik me veel meer gelijkwaardig aan mijn omgeving, dan daarvoor het geval was geweest. Het was gezellig en het werd later en later…

Tevreden over mezelf kroop ik die avond in bed. Om de ochtend daarna weer fris op te staan.