Monique: Omgeving: steun ons

“Waarom doe je jezelf dit toch aan? Je kunt toch ook gewoon alleen de weekenden drinken?” kreeg ik te horen toen ik op mijn werk vertelde dat ik weer meedeed aan IkPas. Of: “Ja, maar in die 40 dagentijd mag je best een keer zondigen hoor. Gewoon met mate doen op zo’n vriendinnenweekend.” En: “Je gaat toch wel een toost uitbrengen als je kleindochter geboren is? De champagne ligt al lang koud.” En een hele originele: “Weet je dat de vastentijd de zondagen niet meetelt? Tel maar na, het zijn echt veertig vastendagen, maar zónder de zondagen. De zondag is een feestdag en dan hoef je niet te vasten.”

Mijn man respecteert mijn besluit en steunt me, maar vraagt zich af of ik nu nog wel de stad in wil gaan voor een hapje en drankje op vrijdagavond, om het weekend in te luiden. Natuurlijk wil ik dat nog. Ook al zal ik geen alcohol drinken. Het gaat me vooral om de gezelligheid en de sfeer, het bijkletsen samen, na een drukke werkweek. Ik zal het best even moeilijk hebben als  ik de wijnglazen om me heen zie, maar dan is het maar even slikken. Ik kan toch moeilijk onder een steen gaan leven, puur om confrontaties met alcohol te vermijden?

Al die goedbedoelde opmerkingen, doen me sterk denken aan het gemarchandeer in mijn hoofd. Alsof ik al die uitzonderingsmomenten niet heb overwogen. Ik durf nog steeds mijn hand er niet voor in het vuur te steken dat het me lukt om veertig dagen achtereen nuchter te blijven.

Gelukkig krijg ik ook support. Er blijkt een aantal mensen in mijn omgeving ook ‘droog’ te staan. De één vrijwillig, de ander vanwege een operatie en herstel. Degene die al twee maanden geen alcohol drinkt, is één van de vriendinnen die meegaan met het weekendje weg. Ze blijkt er gewoon niet meer goed tegen te kunnen. “Ik word oud,” grapt ze. Ik hoor dat inderdaad vaker: vrouwen die in de overgang komen, en plots niet goed meer tegen drank kunnen. Het helpt natuurlijk ook niet bij opvliegers en slapeloze nachten. Anderzijds behoren de 45-plussers, tot de groep van grootverbruikers.

Mensen die weinig tot niks hebben met alcohol, kunnen zich moeilijk voorstellen dat het voor anderen wél lastig kan zijn om alcohol te laten staan. Datzelfde geldt net zo goed voor eten, roken, drugs en andere verslavingen. Ik wil natuurlijk niet beweren dat wanneer je iets moeilijk vindt, je meteen verslaafd bent. Dat hangt namelijk niet alleen af van hoeveel je iets doet. Het hangt er ook van af hoeveel ‘zucht’ je hebt, hoe belangrijk het eten/roken/drinken voor je is, en hoe vaak er sprake is van controleverlies: je neemt je vaak voor het anders te doen, maar je maakt het uiteindelijk toch niet waar.

Uiteindelijk mag iedereen voor zichzelf bepalen hoe het er voor staat. Maar beste omgeving: alsjeblieft, steun ons bij onze goede voornemens.