Resetten

Twee jaar geleden opperde mijn cardioloog eens 6-8 weken niet te drinken om het effect van alcohol op mijn hartritmestoornissen te meten. Ik keek hem kennelijk verontrust aan, want hij voegde eraan toe: nou ja, dat is wel heel ongezellig hè?
Een jaar geleden sprak ik dapper met mijn huisarts af mijn alcoholgebruik te minderen om te bezien of dat effect zou hebben op mijn bloeddruk, die ondanks de medicijnen aan de hoge kant bleef. Ze moedigde me aan en sprak haar vertrouwen uit dat het mij zou lukken.
Minderen lukte me vervolgens enigszins: de top was er al af (zelden dronk ik nog meer dan zes glazen op een avond) en aan de onderkant had ik ook al iets bereikt: af en toe dronk ik een dag niks.

Toen een paar collega’s in januari zeiden een maand niks te drinken, riep ik vol overtuiging dat dat mij nooit zou lukken. Het zette me echter wel aan het denken. Hoezo niet? 25 jaar geleden was ik ook gestopt met roken. Van de een op de andere dag omdat ik zwanger was. En omdat ik mezelf al die jaren had toegesproken dan te zullen stoppen. En dat lukte zonder moeite. Gewoon niet meer doen. Een afspraak met jezelf maken en nakomen.

Dat moest met alcohol toch ook mogelijk zijn? Bovendien wilde ik niet definitief stoppen maar een pauze inlassen. En vooral resetten. Van die idiote gewoonte af proberen te komen van bij thuiskomst altijd de koelkast opentrekken en een glas wijn inschenken. Momentje voor jezelf, met een lekker borrelhapje erbij. Twee glaasjes. Dan koken en bij het eten nog een glas. Ook al had ik niet echt zin in wijn, toch doen. En soms later op de avond nog een slaapmutsje. Een pure gewoonte.

Een paar weken later was ik zover: op 26 februari appte ik mijn vriend dat ik overwoog vanaf 6 maart mee te doen met IkPas. Hij aarzelde niet: ‘dan doe ik met je mee’. De whatsappgesprekken die wij hierover vanaf dat moment hebben gevoerd, zijn klassiek en hilarisch. Het hielp enorm om er samen aan te beginnen. Na de carnaval, die we nog wel mét bier hebben gevierd, was het zover. Dinsdagavond laat namen we allebei in ons eigen huis ons laatste glaasje rode wijn. Heerlijk.

Inmiddels is het dag 36 (al ben ik al lang niet meer bezig met het tellen van de dagen). Ik kijk terug op een moeiteloze alcoholloze periode. Mét etentjes, skihutten, feestjes en met een wijnvoorraad thuis waar ik gewoon naar kon kijken. Af en toe een crodino, alcoholvrij biertje/wijntje of een alcoholvrije gintonic voor speciale gelegenheden, maar meestal niks. En geen enkel moeilijk moment gehad waarop ik wél wilde drinken. Althans ik wilde wel de smaak van wijn bij het lekkere eten, maar de alcohol zouden ze eruit mogen halen. Jammer dat 0,0-wijn het nog steeds niet haalt bij de smaak van echte wijn.

Ben nu aan het bedenken hoe ik hiermee verder moet. Ik wil wel weer iets lekkers drinken bij speciale gelegenheden, maar niet meer op de automatische piloot elke dag die koelkast opentrekken. Waarschijnlijk kies ik ervoor voortaan niet meer te drinken als ik alleen ben.

Ik ben vooral heel blij dat het me is gelukt. Dat ik dit kan. Voordelen heb ik overigens nauwelijks: ik slaap dieper en ben iets geconcentreerder. Maar ik ben niet afgevallen en de effecten op mijn gezondheid zijn ook nog niet merkbaar. Wel steek ik met veel genoegen de complimentjes van mijn omgeving in mijn zak. Het is me toch maar mooi gelukt.

Ellen (54 jaar)