Taboe or not taboe

Deze week schrijf ik mijn zesde blog voor Ik Pas. Volgende week de laatste, ‘le grand finale’.

Ik heb mij aangemeld bij de organisatie om de blogs te schrijven. Op de eerste plaats omdat ik het leuk vind om te schrijven. De tweede reden was dat ik mijn gedachten kan ordenen door ze neer te zetten in een tekst. Allemaal puur eigenbelang  dus. Ik heb nooit de intentie gehad om anderen te overtuigen van het wel of niet drinken van alcohol, dat moet iedereen voor zich beslissen, maar wie weet nodigen mijn blogs wel uit tot gesprek.

Ik wil hier eigenlijk eerst even vertellen dat mijn lieve echtgenoot mijn stukjes met belangstelling leest, maar wel vindt dat ik mezelf te veel neerzet als een zware alcoholist. “Dat ben je niet”, zegt hij.  Hij kent mij en wij praten samen ook over het onderwerp alcohol, dus wij weten van elkaar hoe wij hierin staan. Oké, misschien heb ik hier en daar een klein beetje gechargeerd vanwege het verhaal, maar ik hou echt veel van wijn. Ik heb mezelf niet ontzien de afgelopen periode en ben open en eerlijk geweest. Nogmaals, vooral voor mezelf.

De bijvangst van blogs die openbaar zijn, is dat erop gereageerd wordt. Op de IkPas website en Facebook pagina lees ik soms dat mensen zichzelf herkennen in mijn verhalen, dat vind ik interessant. Drinkers onder elkaar kijken gezamenlijk in de spiegel en die kan heel duidelijk zijn, als je tenminste met een open blik kijkt. Herkenning kan leiden naar erkenning, hoewel dat wat mij betreft niet impliceert dat iedereen die dingen van zichzelf leest in mijn blogs een probleem heeft. Ieder kiest altijd zelf of en wat hij/zij daar mee doet.

Ik word ook wel direct aangesproken door mensen die mijn blogs gelezen hebben. Beginnend over mijn schrijfstijl verandert het gesprek vanzelf richting het onderwerp drank. Over dat van mij, maar altijd ook over dat van henzelf of een bekende. Iedereen heeft of kent wel een verhaal. Het gebruik van alcohol is diep in onze samenleving verankerd. Tijdens deze gesprekken is alcohol eventjes iets waarover niet lacherig of bagatelliserend gedaan wordt. Dat vind ik mooi.

Er zijn ook mensen die niet met mij, maar met bijvoorbeeld mijn man over mijn blogs hebben gesproken. En er zijn mensen met wie ik de liefde voor wijn heel erg deel, maar die nergens over beginnen. Ik fantaseer een beetje over waarom dat zo is. Is het ongemak? Is er dan misschien toch nog sprake van een taboe als het gaat over veel drinken? ‘Hoort het niet’ en zijn we misschien toch nog een beetje van een oud systeem waarin het ongemakkelijk is om in openheid over zaken als deze met elkaar te praten? Ach, misschien zijn mensen gewoon sceptisch en willen ze eerst maar eens afwachten hoe serieus ik ben als ik schrijf over stoppen met drinken. Ook dat mag, maar geïnteresseerd en betrokken met elkaar in gesprek gaan vind ik toch het allerbeste.