Vijf sterren

Een paar jaar geleden moest mijn vriendin Beatrijs* er echt een tijdje tussenuit. Alleen, zonder haar kinderen, ging zij voor 6 weken naar een Vijf Sterren Resort (haar eigen woorden), waar zij vol pension had en bovengemiddeld persoonlijke verzorging ontving. Dat klinkt idyllisch, er schieten meteen allerlei aanlokkelijke beelden door je hoofd.  Zes weken weken lang alle aandacht alleen voor jezelf, geen boodschappen hoeven doen en niet te hoeven koken. Natuurlijk hoef je daar ook niet schoon te maken, vijf sterren zijn vijf sterren.

Nu wil jij natuurlijk weten waar dat resort is. Welnu, het Resort waar Beatrijs naartoe was, is bij de meeste mensen bekend onder de naam Jellinek Kliniek. Als je dat hoort, veranderen als bij donderslag al je dromen over de vijf sterren verzorging. Vrijheid blijkt beperking en uitzichtloosheid doemt op in je hoofd. Want als je in zo’n kliniek zit, dan ben je vast van het allerergste soort en hopeloos verloren.

Beatrijs was in de kliniek vanwege een alcoholverslaving, maar er zijn daar ook mensen om hun drugs-, game- of seksverslaving. Met elkaar doorlopen zij een strak programma met vaste tijden waar niet van afgeweken wordt, met groeps- en privétherapieën, lezingen, trainingen en ook (oh, wat werd mijn vriendin dáár blij van) sport. Je leert van elkaar, maar vooral heel veel over jezelf. Beatrijs heeft daar bijvoorbeeld geleerd dat  verslaving bij sommige mensen in aanleg aanwezig is en dat die zomaar ergens door getriggerd kan worden. Ook heeft zij daar ingezien dat het voor haar alles of niets is, wat betekent dat een fles die open gaat ook leeg moet.

Bij het inchecken in het resort heeft Beatrijs een knop omgezet: zij wilde door met haar leven, maar op een andere manier. Ten behoeven van zichzelf en van haar kinderen. Ze dreigde naar de klote te gaan en alles kwijt te raken, maar heeft dat – goddank – tijdig ingezien en met steun van haar inner circle aangepakt. Na haar verblijf daar kwam zij als herboren thuis en nu, een paar jaar later heeft zij nog steeds geen druppel gedronken. Het mooie van Beatrijs vind ik dat zij altijd open is geweest over haar retraite, zonder sentiment maar eerlijk en duidelijk.  Ik heb haar nooit kunnen betrappen op belerend zijn, zij is geen moraalridder geworden. Het is haar verhaal en niet anders. Dat waardeer ik enorm in haar.

Maar goed, het zet je natuurlijk aan het denken als je vriendin door deze hel gaat. Na schrik, zorg en meeleven om haar was het mijn primaire reactie om mijn eigen kop in de eerste de beste zandhoop te steken: dit ging niet over mij. En nee, ik zat en zit niet zo diep als Beatrijs. Maar toch werd ik aan het denken gezet: hoe zit het eigenlijk met mijn alcoholgebruik? Heel langzaam werd ik me daar meer en meer bewust van en nu ga ik ook de knop omzetten.

Geïnspireerd door mijn stoere vriendin die eigenlijk zelf vijf sterren verdient voor haar moed.

*Beatrijs is niet de echte naam van de vriendin.