Blogger speaking

Vroeger vond ik het verschrikkelijk als mijn ouders aan de drank zaten. Ik vervloekte ze en dacht altijd dat ik nooit geen alcohol zou aanraken. Al hadden zij het vaak gezellig met feestjes en muziek, buren, vrienden en gekkigheid.

Ik zag ze allemaal veranderen stuk voor stuk. De buurman werd handtastelijk, mijn vader ging dansen en mijn moeder begon zeer hard Corry Konings te zingen terwijl er een totaal ander genre muziek op stond. Ik wilde naar boven en ging toch stiekem boven op de trap op mijn buik liggen om te luisteren en kijken wat er benden gebeurde. Een klein traumaatje zal ik maar zeggen.

En nee, er gebeurde geen wereldschokkende dingen maar al mijn vezels in mijn lijf trokken dit ‘festijn’ niet. Ik zou nooit gaan drinken. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zie me nu. Ik kan gerust zeggen dat ik een stevige wijndrinker ben, verslavingsgevoelig en al ben ik pas na mijn 25 levensjaren echt gaan drinken, het voelt nu niet meer oké en heb ik spijt van al die keren dat ik tegen mijn ouders uitviel en inmiddels zelf ook het hoogste woord heb op een feestje met drank en als eerste de muziek aanzet en stom begin te dansen.

Meerdere malen heb ik de rem er even op gezet, zo ook nu maar het blijft easier said than done. Want ik geef niet alleen een gewoonte op, nee elke keer stoppen voelt zo anders maar iedere andere keer word ik meer bewuster van wat het eigenlijk met mij doet.

En ik weet dat weken stoppen op een gegeven moment een euforisch gevoel geeft, en dat daarna de kwaliteit van leven er alleen maar beter op wordt.

Maar nu moet ik nog even door de zure appel heen, de leegte invullen, de eenzaamheid voelen en de verslaving de baas worden. Ik kan dit, dat weet ik en ik wil eigenlijk gaan voor langer dan deze maand. Easier said than done maar niemand zegt dat het makkelijk is.
Zo nu een film pakken, een chocoladebol eten van de lekkerste bakker en morgen het weekend afsluiten om week 3 in te gaan zonder vino de casa.

Tot volgende week.