Blogger speaking

Deze week heb ik een aantal blogs die ik in voorgaande jaren schreef, even teruggelezen. Zoals ik in m’n eerste blog van deze IkPas-editie al aangaf: dit schrijven is, naast dat ik hoop jóu hiermee te kunnen steunen en enigszins te vermaken, ook een soort zelfanalyse. Het viel mij op dat de ’Dry January’ mij eigenlijk meestal wel gemakkelijk afgaat, maar tijdens de ’40 dagen geen druppel’-beproeving komen er op 3/4de van de looptijd vaak wat lekjes in mijn wankele bootje; wat slijtage-gaten in mijn paraplu. Oftewel: ik houd het dan steeds moeilijker kroonkurkdroog. Medeblogger Karin deed ook een kleine bekentenis van betekenis, dus ’let me come clean, too’:

Afgelopen week vond er in mijn geboortedorp een concert plaats van het plaatselijke harmonieorkest samen met de percussiegroep, waarbij ik dit seizoen jubileer. In de 112-jarige geschiedenis van onze muziekvereniging ben ik de eerste persoon óóit, die 40 jaar lid is van de slagwerkgroep! Bij aanvang van het concert wordt het door de voorzitter opgenoemd. Wij spelen tot de pauze en de harmonie sluit daarna af. Na ons optreden ruimen wij het podium af en brengen gelijk ons instrumentarium en andere spullen terug naar de repetitieruimte. Dan kleden we om en kunnen we nog net de laatste nummers van de harmonie beluisteren.

Ik ben voor dit jaarlijkse concert, zwaar ervaren, al lang niet meer nerveus. Temeer omdat we voor eigenlijk alleen maar bekenden spelen; familie, vrienden, oud-leden en dorpsgenoten. Maar het is alles bij elkaar best intensief. Zodra wij dan terug zijn in het café en achter in de zaal zachtjes aansluiten bij kennissen, valt er toch wel iets van me af. Stukje ontlading. Terwijl het publiek al gedurende het hele concert iets drinkt, vooral achterin bij de bar, is dit het moment waarop alle percussiegroepsleden een eerste drankje nuttigen. Haast iedereen van ons vindt dat hij ’wel een biertje verdiend heeft’ en dat wordt ook bevestigd door de vrienden en familie om ons heen, zelfs door het barpersoneel.
Als de harmonie het laatste nummer heeft gespeeld, is er nog een gezellige na-praat. De tap gaat volop open, vele glazen worden gevuld. Op de meeste dienbladen die langskomen, is de verhouding alcoholvrij naast alcoholische drankjes 1 op de 12: Ik en de mensen waar ik mee aansta, bestellen omstebeurt 9 bier, een Applebandit, een rode wijn en 1 nulpuntnulletje – voor die IkPasserrr. Het duurt niet lang voordat de appeltjesbandiet genoeg gepikt heeft en de wijnnipper een donkerrode pyramide kan bouwen met de volle glazen die voor haar staan. Nu wordt er dus alleen nog maar bier besteld, lekker makkelijk. Na de vierde ”oja Jeroen, wou jij iets anders?” pak ik het overblijvende biertje van het blad. Geen groepsdruk, ik ben gewoon moe en ik ben hét moe. Plus: ik vind dat ik óók wel een biertje heb verdiend. Ik ben tenslotte de jubilaris, en heb samen met mijn percussiematen iets te vieren!

Met enkele ’diehards’ belanden we op slot nog in het voorcafé, maar ik maak het niet al te laat. Daardoor blijft de scha(n)de beperkt. In de ochtend heb ik gelukkig (of helaas?) geen kater. Ook niet al teveel spijt: Ik besluit het Passen direct weer op te pakken en me deze week weer te storten op werken en sporten.

Wél maak ik me een klein beetje zorgen over vrijdagavond. Dan is de jaarvergadering en word ik officieel gehuldigd als jubilaris. Ik vraag aan mijn vrouw hoe laat zij aanwezig moet zijn om mijn speldje op te prikken. Zegt ze wat schuldig: ”oi,.. het moest een verrassing zijn”. Ik antwoord lachend: ”Ik ben al véér-tig jaar lid hè; ik weet inmiddels wel een beetje hoe dit werkt!” De jaarvergadering is elk jaar een gezellig avondje en dat eindigt meestal ook in het voorcafé van dezelfde zalenaccommodatie. Ik probeer het te laten bij het kleine glaasje champagne dat de jubilarissen en hun partners krijgen bij de huldiging. Maar het wordt vast lastig om na afloop met iedereen te proosten met m’n ice-tea tegen al die bierglazen. Misschien maar direct naar huis bij het vallen van de voorzittershamer. Maargoed, als het niet-drinken mij op dit soort avonden al niet lukt, tussen alleen maar heel goede kennissen van me, hoe ga ik dan straks alle kermissen en festivals nuchter doorstaan?!.. Wens me kracht. Ik wens jou een fijne zondag!